کتابی درباره اسرارآمیزترین نبرد قرون وسطی منتشر شده است. تلفات نظامی در نبردهای قرون وسطی قرون وسطی

15. بازتاب دیگری از نبرد کولیکوو در تاریخ «قدیم» روم به عنوان نبرد کلوزیوم و سنتینوم ظاهراً نبرد کلوزیوس و سنتینوم ظاهراً 295 قبل از میلاد است. ه. تکراری از جنگ دوم لاتین رم است که قبلاً در بالا توضیح دادیم، ظاهراً 341–340 قبل از میلاد. ه. دقیقا

من مجموعه ای از انتشارات ویدئویی در مورد تاریخ نظامی قرون وسطی را ادامه می دهم.

یکی از پایه گذاران بازسازی نظامی-تاریخی، دانشیار موسسه تاریخ دکتری. O.V. سوکولوف و مورخ نظامی، رنساتور K.A. ژوکوف در مورد نبردهای قرون وسطی. آخرین داده های باستان شناسی میدانی و تجربی و تحقیقات علمی در مورد نبردهای قرون وسطی: نبرد هاستینگز 1066، نبرد لیپیتسا در سال 1216، نبرد کالکا در سال 1223، نبرد کرسی در سال 1346، نبرد ویسبی در سال 1361، نبرد ورسکلا در سال 1399 و جنگ نووگورود-لیوونی در سال های 1443-1448. . سخنرانی های ویدیویی سوالاتی را نشان می دهد: پیشینه و علل نبردها، محل نبردها، تعداد و ترکیب احزاب، تاکتیک ها، نتایج نبردها و تأثیر آن بر آینده. بسیاری از افسانه ها و باورهای نادرست که برای مورخان و باستان شناسان شناخته شده است، اما سرگردان از فیلم ها و کتاب های تاریخی، رد شده اند. نسخه های صوتی سخنرانی ها پیوست شده است.

نبرد هاستینگز 14 اکتبر 1066- نبردی که تاریخ نه تنها انگلستان و اروپای غربی را تغییر داد، بلکه برای تاریخ روسیه نیز اهمیت زیادی داشت. نبرد بین ارتش آنگلوساکسون پادشاه هارولد گادوینسون و سربازان نورمن دوک ویلیام با شکست انگلیسی ها و فتح انگلستان به پایان رسید. این سخنرانی تصویری در مورد علل و روند جنگ، روند نبرد، تعداد و سلاح های شرکت کنندگان در نبرد، نتایج نبرد و تأثیر آن بر تاریخ اروپا و روسیه می گوید. مدرس - مورخ نظامی، بازسازی کننده کلیم ژوکوف

نسخه صوتی نبرد هیستینگز
برخی منابع از سخنرانی:
1. Guy of Amiens. آهنگ نبرد هستینگز
2. گیوم ژومیژ. اعمال دوک های نرماندی
3. گای دو پواتیه. اعمال ویلیام، دوک نورمن ها و پادشاه آنگلز
4. ویلیام مالمزبری. تاریخ پادشاهان انگلیسی
6. Orderik Vitaly. تاریخ کلیسایی انگلستان و نرماندی
7. رابرت واس. عاشقانه رولو
8. پلانچ جی.آر. فاتح و همراهانش، سامرست هرالد. لندن: برادران تینزلی، 1874
9. فلورانس ووستر. تاريخچه
10. فرش از بایو
11.

نبرد لیپیتسکایا در سال 1216- اوج جنگ داخلی در شمال شرقی روسیه برای قدرت در شاهزاده ولادیمیر-سوزدال پس از مرگ دوک بزرگ ولادیمیر وسوولود آشیانه بزرگ. نبرد بین پسران کوچکتر وسوولود آشیانه بزرگ و مردم موروم از یک طرف و ارتش متحد از سرزمین های اسمولنسک و نووگورود که از ادعاهای وسوولودویچ کنستانتین بزرگتر به تاج و تخت ولادیمیر حمایت کردند و توسط آنها رهبری شد. Mstislav Mstislavich Udatny، از سوی دیگر. یکی از وحشیانه ترین و خونین ترین نبردهای تاریخ روسیه و نمونه ای از "جنگ اشتباه" قرون وسطی. مدرس - مورخ نظامی، بازسازی کننده کلیم ژوکوف

نسخه صوتی نبرد لیپیتسا در سال 1216

نبرد در رودخانه کالکا در سال 1223- نبرد بین ارتش روسیه-پلوفتسی و سپاه مغول، پیشگوی تسخیر امپراتوری روسیه توسط مغول. با شکست ارتش روسیه-پلوفتسی با تعداد زیادی شاهزاده کشته شده و بالاترین اشراف پایان یافت. کلیم ژوکوف مورخ نظامی و بازسازی کننده در مورد پیشینه و روند نبرد، تعداد و سلاح های شرکت کنندگان و عواقب نبرد می گوید.

نسخه صوتی نبرد کالکا 1223

"نبرد کرسی یا افسانه سیاه جوانمردی"، سخنرانی یکی از بنیانگذاران بازسازی تاریخی نظامی، دانشیار موسسه تاریخ، دکتری. اولگ والریویچ سوکولوف. نبرد کرسی در 26 اوت 1346 یکی از مهمترین نبردهای جنگ صد ساله (درگیری بین پادشاهی انگلستان و متحدانش از یک سو و فرانسه و متحدانش از سوی دیگر) است. نبرد کرسی بلافاصله مملو از افسانه های سیاه در رابطه با ارتش و جوانمردی فرانسوی شد. اولگ سوکولوف پیشینه، روند و نتایج نبرد را تجزیه و تحلیل می کند و همزمان اسطوره های تثبیت شده را بی اعتبار می کند.

نسخه صوتی نبرد کرسی

نبرد ویسبی 1361- نبرد بین ارتش پادشاه دانمارک و "دهقانان" گوتلند. کشتاری که نشان داد ارتش ضعیف آموزش دیده هیچ معنایی در مقابل رزمندگان حرفه ای ندارد. در محل نبرد، باستان شناسان یک گور دسته جمعی از کشته شدگان را پیدا کردند که بسیاری از آنها در تجهیزات کامل بودند. این کشف حجم عظیمی از مواد را برای مورخان نظامی در مورد سلاح های قرون وسطایی فراهم کرد. کلیم ژوکوف، مورخ نظامی و بازسازی‌کننده، از نبرد ویسبی و یافته‌های باستان‌شناسی می‌گوید.

نسخه صوتی Battle of Visby

نبرد ورسکلا 1399- نبرد بین ارتش متحد دوک نشین بزرگ لیتوانی و متحدان روسی، لهستانی، آلمانی آن و گروه توختامیش به فرماندهی شاهزاده ویتووت از یک سو و نیروهای اردوی طلایی به فرماندهی خان. تیمور کوتلوگ و امیر ادیگی از سوی دیگر. یکی از بزرگترین نبردهای قرون وسطی که با پیروزی ارتش تاتار و شکست کامل ارتش لیتوانی به پایان رسید. پیامدهای نبرد برای اروپای شرقی اهمیت زیادی داشت - سقوط نقش دوک نشین بزرگ لیتوانی (و فروپاشی ادعای اتحاد سرزمین های روسیه)، بی اعتباری نهایی توختامیش و ناتوانی او در مبارزه برای تاج و تخت خان، مرگ بسیاری از شاهزادگان روسی-لیتوانیایی، و غیره. کلیم ژوکوف مورخ نظامی و بازسازی کننده در مورد علل، روند نبرد، ترکیب شرکت کنندگان، سلاح ها و مکان احتمالی نبرد می گوید.

نسخه صوتی نبرد ورسکلا

جنگ نوگورود-لیوونی 1443-1448چرا او جالب است؟ اولا، طولانی ترین جنگ بین نووگورود و نظم لیوونی در تاریخ پیچیده روابط آنها. ثانیا، این آخرین جنگ بین نووگورود و نظم لیوونی است. و سوم، این آخرین جنگ خصوصی در اروپای غربی است - حداقل در امپراتوری مقدس روم. کلیم ژوکوف، مورخ نظامی و بازسازی‌گر می‌گوید

نسخه صوتی جنگ نوگورود-لیوونی

ادامه دارد...

سخنرانی های ویدیویی بیشتر در مورد جنگ ها و سلاح ها:

نبردهای قرون وسطایی به آرامی از درگیری واحدهای نظامی ضعیف به نبردهایی با استفاده از تاکتیک و مانور تبدیل شد. تا حدی، این تکامل پاسخی به توسعه انواع مختلف نیروها و سلاح ها و توانایی استفاده از آنها بود. اولین ارتش های قرون وسطی تاریک، انبوهی از سربازان پیاده بودند. با توسعه سواره نظام سنگین، بهترین ارتش ها به انبوهی از شوالیه ها تبدیل شدند. از سربازان پیاده برای ویران کردن زمین های کشاورزی و انجام کارهای سخت در هنگام محاصره استفاده می شد. با این حال، در نبرد، پیاده نظام از هر دو طرف در معرض تهدید بود، زیرا شوالیه ها به دنبال رویارویی با دشمن در دوئل ها بودند. پیاده نظام در این دوره اولیه متشکل از سربازان فئودال و دهقانان آموزش ندیده بود. کمانداران در محاصره ها نیز مفید بودند، اما خطر پایمال شدن در میدان نبرد را نیز داشتند.

در پایان قرن پانزدهم، رهبران نظامی در نظم بخشیدن به شوالیه ها و ساختن ارتش هایی که به عنوان یک تیم عمل می کردند، گام های بزرگی برداشتند. در ارتش انگلیس، شوالیه ها با اکراه کمانداران را پس از اینکه ارزش خود را در نبردهای بسیار نشان دادند، شناختند. نظم و انضباط نیز افزایش یافت زیرا شوالیه های بیشتری شروع به مبارزه برای پول و کمتر و کمتر برای افتخار و افتخار کردند. سربازان مزدور در ایتالیا به خاطر لشکرکشی های طولانی با خونریزی نسبتاً کم به شهرت رسیدند. در این زمان، سربازان تمام شاخه های ارتش به اموالی تبدیل شده بودند که نباید به راحتی از آنها جدا شود. ارتش های فئودالی که به دنبال شکوه هستند به ارتش های حرفه ای تبدیل شده اند که بیشتر علاقه مند به زنده ماندن هستند تا پولی را که به دست می آورند خرج کنند.

تاکتیک های سواره نظام

سواره نظام معمولاً به سه گروه یا لشکر تقسیم می شد که یکی پس از دیگری به جنگ اعزام می شدند. قرار بود موج اول صفوف دشمن را بشكند و يا آنها را بشكند تا موج دوم يا سوم از آن عبور كند. اگر دشمن فرار کرد، یک قتل عام واقعی شروع شد.

در عمل، شوالیه ها به روش خود به ضرر هر گونه نقشه فرمانده عمل می کردند. شوالیه ها عمدتاً به افتخارات و افتخارات علاقه مند بودند و از بودجه در رده اول دسته اول ابایی نداشتند. پیروزی کامل در نبرد در درجه دوم افتخار شخصی بود. نبرد به نبرد، شوالیه ها به محض دیدن دشمن حمله کردند و هر نقشه ای را از بین بردند.

گاهی اوقات جنگ سالاران برای کنترل بهتر شوالیه ها از اسب پیاده می کردند. این یک اقدام معمول در ارتش کوچکی بود که شانس کمی برای مقابله با حملات داشتند. شوالیه های پیاده شده از قدرت جنگی و روحیه پیاده نظام عادی حمایت می کردند. شوالیه‌های پیاده‌شده و دیگر سربازان پیاده بر سر میله‌ها یا سایر تأسیسات نظامی که برای تضعیف قدرت ضربات سواره نظام طراحی شده بودند، جنگیدند.

نمونه ای از رفتارهای بی انضباط شوالیه ها نبرد کرسی در سال 1346 بود. تعداد ارتش فرانسه چندین برابر (چهل هزار و ده هزار) از انگلیسی ها بیشتر بود و شوالیه های سوار شده بسیار بیشتری داشتند. انگلیسی ها به سه گروه کماندار تقسیم شدند که با چوب هایی که به داخل زمین رانده شده بودند محافظت می شدند. بین این سه گروه دو گروه از شوالیه های پیاده شده بودند. سومین گروه از شوالیه های پیاده شده در رزرو نگهداری می شدند. تیراندازان مزدور جنوایی توسط پادشاه فرانسه برای شلیک به پیاده نظام انگلیسی فرستاده شدند، در حالی که او سعی داشت شوالیه های خود را به سه دسته سازماندهی کند. با این حال، کمان های کراس خیس شدند و بی اثر بودند. شوالیه های فرانسوی به محض اینکه دشمن را دیدند، تلاش های پادشاه خود را برای سازماندهی نادیده گرفتند و با فریادهای «کشته! بکشش! پادشاه فرانسه که صبر خود را با جنواها از دست داده بود، به شوالیه های خود دستور حمله داد و آنها تیراندازان را زیر پا گذاشتند. اگرچه نبرد تمام روز ادامه داشت، شوالیه‌ها و کمانداران انگلیسی (که کمان‌های خود را خشک نگه می‌داشتند) بر فرانسوی‌های سواره که در یک جمعیت بی‌نظم می‌جنگیدند، غالب شدند.

در پایان قرون وسطی، اهمیت سواره نظام سنگین در میدان نبرد کاهش یافت و تقریباً برابر با ارزش سربازان تفنگ و پیاده نظام شد. در این زمان، بیهودگی حمله به یک پیاده نظام منظم و منظم مشخص شده بود. قوانین تغییر کرده است. قصرها، گودال ها در برابر اسب ها و خندق ها به دفاع معمول ارتش ها در برابر حملات سواره نظام تبدیل شد. حملات به گروه های متعدد نیزه داران و کمانداران یا تیراندازان با سلاح گرم تنها انبوهی از اسب ها و افراد له شده را به جا گذاشت. شوالیه ها مجبور شدند پیاده بجنگند یا منتظر فرصتی مناسب برای حمله باشند. حملات ویرانگر هنوز امکان پذیر بود، اما تنها در صورتی که دشمن بدون سازمان بگریزد یا خارج از حفاظت سازه های میدانی موقت باشد.

تاکتیک های پیاده نظام

در بیشتر این دوران، نیروهای تفنگ شامل کماندارانی بودند که از چندین نوع کمان استفاده می کردند. ابتدا یک کمان کوتاه بود، سپس یک کمان پولادی و یک کمان بلند. مزیت کمانداران توانایی کشتن یا زخمی کردن دشمنان از راه دور بدون شرکت در نبرد تن به تن بود. اهمیت این نیروها در دوران باستان به خوبی شناخته شده بود، اما این تجربه به طور موقت در دوران تاریک قرون وسطی از بین رفت. در اوایل قرون وسطی، شوالیه‌های جنگجو که قلمرو را کنترل می‌کردند، اصلی‌ترین آنها بودند و رمز آنها نیاز به دوئل با یک دشمن شایسته داشت. کشتن با تیر از راه دور از نظر شوالیه ها شرم آور بود، بنابراین طبقه حاکم برای توسعه این نوع سلاح و استفاده مؤثر از آن کم کاری کرد.

با این حال، به تدریج مشخص شد که کمانداران هم در محاصره و هم در نبرد مؤثر و فوق العاده مفید هستند. اگرچه اکراه داشتند، اما ارتش های بیشتری جای خود را به آنها دادند. پیروزی قاطع ویلیام اول در هاستینگز در سال 1066 ممکن است توسط کمانداران به دست آمده باشد، اگرچه شوالیه های او به طور سنتی بالاترین افتخارات را دریافت می کردند. آنگلوساکسون‌ها شیب تپه را نگه داشتند و چنان توسط سپرهای بسته محافظت می‌شدند که برای شوالیه‌های نورمن شکستن آنها بسیار دشوار بود. نبرد تمام روز ادامه داشت. آنگلوساکسون‌ها از پشت دیوار سپر بیرون آمدند تا به کمانداران نورمن برسند. و وقتی بیرون آمدند، شوالیه ها به راحتی آنها را زمین زدند. برای مدتی به نظر می رسید که نورمن ها باید شکست بخورند، اما بسیاری معتقدند که نبرد توسط کمانداران نورمن برنده شد. هارولد، پادشاه آنگلوساکسون‌ها، بر اثر شلیک گلوله‌ای مجروح شد و اندکی پس از آن نبرد به پایان رسید.

کمانداران پا در ترکیب های متعدد جنگی صدها یا حتی هزاران نفری جنگیدند. در صد یاردی دشمن، شلیک از تیر کمان و کمان بلند می تواند زره را سوراخ کند. در این فاصله تیراندازان به سمت اهداف فردی شلیک کردند. دشمن از چنین تلفاتی خشمگین بود، مخصوصاً اگر نمی توانست پاسخ دهد. در یک موقعیت ایده آل، کمانداران با تیراندازی به سمت آنها برای مدتی آرایش های دشمن را متلاشی می کردند. دشمن می‌توانست از حملات سواره نظام در پشت کاخ پنهان شود، اما نمی‌توانست تمام تیرهایی را که به سمت او پرواز می‌کردند، متوقف کند. اگر دشمن از پشت سنگر بیرون می‌آمد و به تیراندازان حمله می‌کرد، سواره نظام سنگین دوستانه وارد عمل می‌شد تا کمانداران را نجات دهد. اگر تشکل های دشمن به سادگی می ایستادند، می توانستند به تدریج حرکت کنند تا سواره نظام فرصتی برای حمله موفقیت آمیز داشته باشد.

کمانداران در انگلستان به طور فعال مورد حمایت و یارانه قرار می گرفتند، زیرا تعداد بریتانیایی ها هنگام جنگ در سرزمین اصلی بیشتر بود. هنگامی که انگلیسی ها یاد گرفتند که از تعداد زیادی کماندار استفاده کنند، شروع به پیروزی در نبردها کردند، حتی اگر تعداد دشمنان معمولاً از آنها بیشتر بود. انگلیسی ها با بهره گیری از برد کمان طولانی، روش "شفت پیکان" را توسعه دادند. کمانداران با کمان بلند به جای تیراندازی به اهداف فردی، مناطقی را که توسط دشمن اشغال شده بود شلیک می کردند. با شلیک حداکثر 6 تیر در دقیقه، 3000 کماندار با کمان بلند می توانستند 18000 تیر را به سمت تشکیلات متعدد دشمن شلیک کنند. تأثیر این میل بوم بر اسب ها و مردم ویرانگر بود. شوالیه های فرانسوی در طول جنگ صد ساله از سیاه شدن آسمان توسط تیرها و صدایی که این پرتابه ها هنگام پرواز ایجاد می کردند صحبت کردند.

کراس کمان ها به یک نیروی برجسته در ارتش های سرزمین اصلی، به ویژه در شبه نظامیان و نیروهای حرفه ای تشکیل شده توسط شهرها تبدیل شدند. کمان‌دار با کمترین آموزش به یک سرباز آماده عمل تبدیل شد.

در قرن چهاردهم، اولین سلاح گرم دستی بدوی، اسلحه های دستی، در میدان های جنگ ظاهر شد. پس از آن، حتی موثرتر از کمان شد.

مشکل در استفاده از کمانداران اطمینان از محافظت از آنها در هنگام تیراندازی بود. برای اینکه تیراندازی موثر باشد باید خیلی به دشمن نزدیک می شدند. کمانداران انگلیسی چوب هایی را به میدان نبرد آوردند و با چکش در مقابل محلی که می خواستند از آن شلیک کنند با پتک به زمین می کوبیدند. این چنگک ها تا حدودی از آنها در برابر سواره نظام دشمن محافظت می کرد. و در امر حفاظت در برابر کمانداران دشمن به سلاح خود تکیه کردند. آنها هنگام حمله به پیاده نظام دشمن در وضعیت نامناسبی قرار داشتند. کراس کمانان سپرهای عظیم مجهز به تکیه گاه را وارد نبرد کردند. این سپرها دیوارهایی را تشکیل می دادند که مردم می توانستند از پشت آن تیراندازی کنند.

در پایان این دوره، کمانداران و نیزه‌داران در ترکیب‌های مختلط با هم عمل می‌کردند. نیزه ها نیروهای دست به دست دشمن را نگه می داشتند، در حالی که نیروهای تفنگدار (صلیب انداز یا تیراندازان از سلاح گرم) به سمت دشمن شلیک می کردند. این تشکل های مختلط حرکت و حمله را یاد گرفته اند. سواره نظام دشمن در مواجهه با نیروهای مختلط منظم از نیزه داران و تیراندازان یا توپچی ها مجبور به عقب نشینی شدند. اگر دشمن نمی توانست با تیرها و نیزه های خود حمله کند، نبرد به احتمال زیاد شکست می خورد.

تاکتیک های پیاده نظام

تاکتیک های پیاده نظام در قرون وسطی تاریک ساده بود - نزدیک شدن به دشمن و شرکت در نبرد. فرانک ها تبرهای خود را درست قبل از نزدیک شدن پرتاب کردند تا دشمن را از بین ببرند. رزمندگان روی پیروزی از طریق قدرت و وحشی حساب می کردند.

توسعه جوانمردی به طور موقت بر پیاده نظام در میدان جنگ سایه افکند، عمدتاً به این دلیل که در آن زمان پیاده نظام منظم و آموزش دیده وجود نداشت. سربازان پیاده ارتش های اوایل قرون وسطی عمدتاً دهقانان ضعیف مسلح و آموزش دیده بودند.

ساکسون ها و وایکینگ ها یک تاکتیک دفاعی به نام دیوار سپر توسعه دادند. رزمندگان نزدیک یکدیگر ایستاده بودند و سپرهای بلندی را حرکت می دادند که سدی را تشکیل می دادند. این به آنها کمک کرد تا از خود در برابر کمانداران و سواره نظام که در ارتش آنها نبودند محافظت کنند.

احیای مجدد پیاده نظام در مناطقی که منابع لازم برای نگهداری سواره نظام سنگین را نداشتند، در کشورهای تپه ای مانند اسکاتلند و سوئیس و در شهرهای در حال رشد اتفاق افتاد. این دو بخش از سر ناچاری راه هایی برای آوردن ارتش های موثر با سواره نظام کم یا بدون سواره نظام به میدان نبرد پیدا کردند. هر دو گروه دریافتند که اسب ها به رگباری از چوب های تیز یا نوک نیزه حمله نمی کنند. یک لشکر منظم از نیزه‌داران می‌توانست واحدهای سواره نظام سنگین ممتاز کشورهای ثروتمند و اربابان را با کسری از هزینه یک سرباز سواره نظام سنگین متوقف کند.

شکل نبرد شیلترون، که دایره ای از نیزه داران بود، توسط اسکاتلندی ها در طول جنگ های استقلال در پایان قرن سیزدهم مورد استفاده قرار گرفت (که در فیلم "شجاع دل" منعکس شده است). آنها متوجه شدند که شیلترون یک آرایش دفاعی موثر است. رابرت بروس پیشنهاد کرد که شوالیه های انگلیسی فقط در زمین های باتلاقی بجنگند، که حمله سواره نظام سنگین را بسیار دشوار می کرد.

نیزه داران سوئیسی شهرت زیادی داشتند. آنها اساساً فالانکس های یونانی را احیا کردند و در جنگ با قطب های بلند گام های بلندی برداشتند. مربعی از نیزه داران ایجاد کردند. چهار ردیف بیرونی نیزه های خود را تقریباً افقی نگه داشتند و کمی به سمت پایین متمایل شده بودند. این یک مانع مؤثر در برابر سواره نظام بود. رده های عقب با نزدیک شدن به سازند از تیرک های تیغه ای برای حمله به دشمن استفاده کردند. سوئیسی ها به قدری آموزش دیده بودند که واحد آنها می توانست به سرعت حرکت کند و به لطف آن توانستند آرایش دفاعی را به یک آرایش نبرد تهاجمی موثر تبدیل کنند.

پاسخ به ظاهر تشکیلات جنگی نیزه داران توپخانه ای بود که در صفوف متراکم نیروها سوراخ می کرد. اسپانیایی ها اولین کسانی بودند که از آن به طور موثر استفاده کردند. سپرداران اسپانیایی مسلح به شمشیر نیز با نیزه داران با موفقیت جنگیدند. آنها سربازان زرهی سبکی بودند که به راحتی می توانستند در میان نیزه ها حرکت کنند و با شمشیرهای کوتاه به طور مؤثر مبارزه کنند. سپرهایشان کوچک و خوش دست بود. در پایان قرون وسطی، اسپانیایی ها نیز اولین کسانی بودند که آزمایش کردند و نیزه داران، شمشیرزنان و سلاح های گرم را در یک آرایش جنگی ترکیب کردند. این ارتشی مؤثر بود که می توانست از هر سلاحی در هر زمینی هم برای دفاع و هم برای حمله استفاده کند. در پایان این دوران، اسپانیایی‌ها مؤثرترین نیروی نظامی اروپا بودند.

جنگ های قرون وسطی اولیه

پس از فروپاشی امپراتوری روم غربی، همتای شرقی آن در بیزانس به حیات خود ادامه داد و مبارزه آن برای بقا با اعراب، و سپس با ترک ها و بلغارها، داستانی جذاب است. در سال 622، محمد حامیان خود را از مکه به مدینه هدایت کرد و آغاز گسترش عربی و اسلامی بود. خود پیامبر اولین پیروزی نظامی را به دست آورد، اما قرار بود خالد بن ولید و عمرو بن العاص برجسته ترین رهبران جنگ اسلامی شوند. در یک صد سال، امپراتوری اسلامی از دریای آرال تا سرآب نیل و از مرزهای چین تا خلیج بیسکای امتداد یافت. تنها یک قدرت، بیزانس، توانست در آن قرن در برابر اعراب مقاومت کند، و حتی او بخش جنوب شرقی امپراتوری خود را از دست داد. سپس، هنگامی که تهاجم اعراب، پس از رسیدن به جنوب فرانسه، متوقف شد، فرانک ها دوباره مکان برجسته ای را اشغال کردند. و سرانجام در قرن هشتم. حملات وایکینگ ها به بریتانیا و اروپای غربی آغاز شد. یک پدیده قابل توجه در تاریخ نظامی اروپای غربی در قرون 7-11 توسعه مداوم سواره نظام بود.

اعراب فتوحات خود را به لطف استفاده ماهرانه از نیروهای شتر و سواره نظام در زمین های مناسب، گستره های باز شمال آفریقا و غرب آسیا انجام دادند. اما ترکیبات جنگی و تاکتیک های جنگی آنها بسیار ابتدایی بود و ابزار دفاعی آنها نسبتاً کمیاب بود. معمولاً آنها را در یک، گاهی در دو یا سه ردیف متراکم می ساختند، قسمت هایی از قبایل مختلف تشکیل می شد. ترس از تعداد اعراب و ظاهر آنها الهام شده بود. همانطور که یکی از فرماندهان بیزانسی خاطرنشان کرد، "آنها وقتی از پیروزی مطمئن هستند بسیار شجاع هستند: آنها با قاطعیت خط را حفظ می کنند و شجاعانه در برابر خشونت آمیزترین حملات مقاومت می کنند. با احساس اینکه دشمن در حال ضعیف شدن است، با یک تلاش مذبوحانه مشترک ضربه نهایی را وارد می کنند. نیروهای پیاده اکثراً برای نبرد مناسب نبودند و مسلح نبودند، سواره نظام قدرت اعراب بود. در آغاز قرن هفتم سواره نظام سبک مسلح و بسیار متحرک بود، اما در قرون بعدی، اعراب از سرسخت ترین مخالفان خود، بیزانسی ها، چیزهای زیادی آموختند و به طور فزاینده ای به تیراندازان و نیزه داران سوار که با پست، کلاه، سپر و چوب محافظت می شدند، تکیه می کردند.

ساختارهای دفاعی قسطنطنیه، عملاً تا زمان تصرف توسط ترکها در سال 1453 حفظ شد.

اما بهترین صفات سپاهیان اسلام در تجهیزات و سازماندهی نبود، بلکه اخلاق ناشی از دین، تحرک ناشی از حمل و نقل شتر و استقامت در شرایط سخت زندگی در بیابان بود. پیروان وفادار حضرت محمد (ص) بسیار به اندیشه «جهاد» یعنی جنگ مقدس نزدیک بودند. یک دلیل اقتصادی نیز برای تجاوز اعراب وجود داشت، داستان قدیمی ازدحام بیش از حد در شبه جزیره عربستان. در طول قرن ها، عربستان جنوبی به طور فزاینده ای خشک شد و ساکنان آن به شمال رفتند. انفجار جمعیت عرب در قرن هفتم. چهارمین، آخرین و بزرگترین مهاجرت سامی ها بود. البته مانند گذشته، مهاجران ابتدا به هلال حاصلخیز خاورمیانه با زمین های حاصلخیز آن سرازیر شدند و تنها پس از آن به فراسوی دره های فرات و نیل سرازیر شدند. آنها بسیار فراتر از سرزمین هایی که در دوران باستان فتح کرده بودند، رفتند، نه تنها به دلیل تعداد آنها، بلکه به این دلیل که تقریباً در همه جا مردمان تسخیر شده آنها را به عنوان نجات دهنده ملاقات می کردند. بردباری، انسانیت و تمدن چشمگیر آنها تقریباً به همان اندازه مردم را به ایمان خود تبدیل کرد که با زور فتح کردند. به استثنای اسپانیا، آنها در قرن هفتم فتح کردند. مناطق دین و فرهنگ اسلامی را تا به امروز حفظ کرده اند.

اولین مانع برای اعراب بیزانس بود. در قرون VIII - XI. ارتش و نیروی دریایی بیزانس در واقع آماده ترین نیرو در فضای اروپا و دریای مدیترانه بودند. در سال 668 و سپس هر سال از 672 تا 677، اعراب در نقاط مختلف به امپراتوری بیزانس حمله کردند. آنها به مرزهای آن حمله کردند، اما هر بار ناوگان بیزانس در نهایت مهاجمان را شکست داد. گالی های عرب و بیزانس کم و بیش یکسان بودند. یک درومون رزمی بزرگ دارای صد پاروزن روی دو ردیف نیمکت بود. پاروزنان ردیف بالا مسلح بودند، خدمه توسط تفنگداران دریایی تکمیل شدند. اما کشتی های بیزانسی ها مجهزتر بودند، آنها با "آتش یونانی" مسلح بودند - یک مخلوط آتش زا که از طریق لوله ای روی کمان شلیک می شد یا بالیستاها را در گلدان ها پرتاب می کردند.

نقطه اوج و نقطه عطف جنگ بین اعراب و بیزانس، محاصره قسطنطنیه در 717-718 بود. هنگامی که اعراب آسیای صغیر را تصرف کردند، امپراتور تئودوسیوس سوم به یک صومعه بازنشسته شد، اما در این لحظه حساس، ارتش حرفه ای لئو ایزوری (سوری) رهبری را بر عهده گرفت. او به سرعت استحکامات چشمگیر قسطنطنیه را بازسازی و تقویت کرد - قبل از استفاده از باروت، چنین دیوارهایی برای مهاجمان غیرقابل تسخیر بود و شهر فقط با محاصره قابل تصرف بود. از آنجایی که قسطنطنیه از سه طرف توسط آب احاطه شده بود، به نظر می رسید که همه چیز به تعادل نیروهای ناوگان مخالف بستگی دارد و اعراب در اینجا برتری عددی زیادی داشتند. با این حال، لئو شجاعانه و مبتکرانه دفاع دوازده ماهه از شهر را رهبری کرد، و هنگامی که محاصره برداشته شد، ناوگان بیزانسی دشمن را تا هلسپونت تعقیب کرد، جایی که اعراب در طوفان افتادند و بخش کوچکی از نیروهای آنها زنده ماندند. برای اعراب، این یک فاجعه فراموش نشدنی بود. به لطف پیروزی بعدی در آکروین در سال 739، لئو اعراب را مجبور کرد تا در نهایت بخش غربی آسیای صغیر را ترک کنند.

موفقیت های لئو ایزوری به لطف توانایی رزمی ارتش و نیروی دریایی که برای مدت طولانی در حال رشد بود به دست آمد. از زمان بلیزاریوس، نیروی اصلی نیروهای بیزانس سواره نظام سنگین بود. از این جنگجو دراز، از گردن تا باسن، پست زنجیر، یک سپر گرد با اندازه متوسط، یک کلاه ایمنی فولادی، دستکش و کفش های فولادی محافظت می شد. اسب های ردیف جلو نیز با سینه های فولادی محافظت می شدند. همه اسب ها زیر زین های راحت و بزرگ با رکاب آهنی بودند. این سلاح شامل یک شمشیر پهن، یک خنجر، یک کمان کوچک با تیری از تیر و یک نیزه بلند بود. گاهی تبر جنگی به زین وصل می شد. مانند اسلاف رومی خود و بر خلاف سایر ارتش های غربی، تا قرن شانزدهم. سربازان بیزانسی یونیفورم ثابت را می پوشیدند: شنل روی زره، پرچمی در انتهای نیزه و ستون کلاه ایمنی به رنگ خاصی بود که یک واحد نظامی خاص را متمایز می کرد. سوارکار برای تهیه چنین تجهیزاتی باید ثروت قابل توجهی داشته باشد. همه فرماندهان و به ازای هر چهار یا پنج سرباز به یک بتمن تکیه می کردند. این نیز گران بود، اما منطقی بود تا رزمندگان بتوانند روی وظایف صرفاً نظامی تمرکز کنند و به لطف تغذیه خوب، شکل بدنی خوبی را حفظ کنند. تاریخ امپراتوری بیزانس ثروتمند نشان می دهد که کمی راحتی به نیازهای توانایی رزمی آسیب نمی رساند.

وظایف نیروهای پیاده به دفاع از مناطق کوهستانی و خدمات پادگان در قلعه ها و شهرهای مهم محدود می شد. اکثر پیاده نظام سبک کماندار بودند، پیاده نظام های سنگین مسلح دارای نیزه، شمشیر و تبر جنگی بودند. به هر واحد 16 نفره دو واگن برای حمل اسلحه، غذا، ظروف آشپزخانه و ابزار سنگر تعلق می گیرد. بیزانسی ها رویه کلاسیک رومی ها را در ساختن اردوگاه های مستحکم در فواصل منظم حفظ کردند و مهندسان همیشه در خط مقدم ارتش قرار داشتند. برای هر واحد 400 نفری، یک افسر پزشکی و شش تا هشت باربر وجود داشت. برای هر باری که از میدان نبرد انجام می شد، باربرها پاداشی دریافت می کردند - نه به دلایل بشردوستانه، بلکه بیشتر به این دلیل که دولت به بازیابی سریع توانایی رزمی مجروحان علاقه مند بود.

سنگ بنای سیستم نظامی بیزانس آموزش عملیاتی-تاکتیکی بود: بیزانسی ها حیله گری و مهارت داشتند. آنها به درستی معتقد بودند که روش های مبارزه باید بسته به تاکتیک های دشمن متفاوت باشد و تکنیک های یک دشمن بالقوه را به دقت مطالعه کردند. مهم‌ترین آثار نظامی آن زمان «استراتژیکون» موریس (حدود ۵۸۰)، «تاکتیک» لئو حکیم (حدود ۹۰۰) و دستورالعمل هدایت جنگ مرزی توسط نیسیفور فوکاس (که کرت را فتح کرد) است. و کیلیکیه از اعراب، در 963 - 969 سال امپراتور سابق).

موریس دستگاه و سیستم استخدام ارتش را سازماندهی مجدد کرد. او سلسله مراتبی از لشکرها و واحدها را از ساده ترین لشکر 16 سرباز تا "مروس"، یک لشکر 6-8 هزار سرباز ایجاد کرد. سلسله مراتبی از فرماندهان وجود داشت، با انتصاب همه فرماندهان نظامی بالاتر از درجه صدارت در دست دولت مرکزی. پس از جنگ های ژوستینیان، تعداد مزدوران توتونی در ارتش بیزانس به شدت کاهش یافت. در امپراتوری سربازگیری عمومی از مردان وجود نداشت، اما سیستمی وجود داشت که مناطق را ملزم می کرد در صورت لزوم تعداد معینی از افراد را برای آموزش نظامی و خدمت فعال بفرستند. مناطق مرزی به بخش‌هایی به نام «کلیسورس» تقسیم می‌شد که مثلاً می‌توانست از یک گذر کوه و یک قلعه تشکیل شود. فرماندهی کلیسورا اغلب به عنوان پله ای برای یک حرفه نظامی موفق عمل می کرد. در یک شعر قرن دهم «دیگنس آکریتاس» زندگی در مرز کاپادوکیه را توصیف می‌کند، جایی که فئودال‌های مبارزی که بر کشور حکومت می‌کردند حملات بی‌پایانی به سرزمین‌های عربی کیلیکیه و بین‌النهرین انجام دادند.

تاکتیک های بیزانسی ها مبتنی بر یک سری حملات سنگین سواره نظام بود. به گفته لئو حکیم، سواره نظام باید به اولین رده جنگی، رده پشتیبانی دوم و یک ذخیره کوچک در پشت دوم تقسیم می شد، همچنین واحدهایی که در هر دو جناح بسیار به جلو پیشروی می کردند و وظیفه واژگونی نیروهای مخالف دشمن را داشتند. جناح یا دفاع از خود تا نیمی از نیروهای موجود به رده اول اختصاص داده شد و بقیه بسته به موقعیت تاکتیکی در عمق و در جناحین توزیع شدند.

به طور طبیعی، طیف گسترده ای از آرایش های جنگی تاکتیکی وجود داشت. در برابر اسلاوها و فرانک ها، و همچنین در طول تهاجمات عمده اعراب، نیروهای پیاده و سواره نظام اغلب با هم عمل می کردند. در چنین مواردی، نیروهای پیاده در مرکز قرار می گرفتند و سواره نظام در جناحین یا ذخیره بودند. عمان می‌گوید: اگر از دشمن انتظار می‌رفت که نبرد را با سواره نظام آغاز کند، نیروهای سبک در پشت پیاده‌نظام سنگین پنهان می‌شدند، عمان می‌گوید: «همانطور که هزار سال بعد تفنگداران قرن شانزدهم و هفدهم پشت سر خود پنهان شدند. پیکمن." در مناطق کوهستانی و دره ها، نیروهای پیاده به صورت هلالی مستقر شده بودند، یگان های مسلح به شدت دشمن را در مرکز محاصره کردند و پیاده نظام سبک، تیرها و نیزه ها را در جناحین به دشمن باران می کردند.

بیزانسی ها بهترین جنگجویان اوایل قرون وسطی در اروپا بودند، اما کمتر به چشم آمدند. این به این دلیل است که استراتژی آنها عمدتاً تدافعی بود و آنها ترجیح می دادند بیشتر روی سر تکیه کنند تا برفک. آنها تا زمانی که شرایط به وضوح به نفع آنها نبود هرگز وارد جنگ نشدند و اغلب به ترفندها و ترفندهایی مانند انتشار اطلاعات نادرست یا تحریک خیانت در صفوف دشمن متوسل می شدند. آنها باید دائماً به اقدامات دفاعی متوسل می شدند: یا برای اینکه اعراب را از آسیای صغیر دور نگه دارند، سپس لمباردها و فرانک ها را از حمله به استان های ایتالیا دور نگه دارند، و اسلاوها، بلغارها، آوارها، مجارها و پچنگ ها را از یونان و یونان دور نگه دارند. بالکان به لطف آمادگی رزمی و هوشیاری مداوم ، آنها موفق شدند با موفقیت مرزها را حفظ کنند ، این وظیفه اصلی آنها بود و فقط به ندرت بیزانس به عنوان یک قدرت تهاجمی عمل می کرد.

سرسخت ترین دشمنان بیزانس اعراب بودند. اما اعراب هرگز قدر سازمان و انضباط را نمی دانستند. اگرچه ارتش آنها به دلیل تعداد و تحرک آنها قابل ترس بود، اما آنها بیشتر مجموعه ای از وحشی های متجاوز و مدعی بودند که نمی توانستند در برابر حملات سیستماتیک صفوف منظم جنگجویان بیزانسی منضبط مقاومت کنند. روسای استان های بیزانس نیز یک سیستم امنیتی موثر مرزی ایجاد کردند. به محض اطلاع از تحرکات اعراب، نیروهای خود را جمع آوری کردند. نیروهای پیاده راه ها را مسدود کردند و سواره نظام که در مرکز جمع شده بودند مجبور بودند نیروهای مهاجم را زیر نظر داشته باشند و دائماً به آنها حمله کنند. اگر فرمانده می دید که از نظر قدرت پایین تر است، باید از نبرد آزاد اجتناب می کرد، اما با هر وسیله دیگری برای دشمن موانع ایجاد می کرد - در صورت امکان، با حملات کوچک او را مزاحم کنید، از گذرگاه ها و گذرگاه های کوهستانی دفاع کنید، چاه ها را مسدود کنید و موانع جاده را ایجاد کنید. . در این موارد، در استان‌های دوردست نیرو جذب می‌شد و به مرور زمان ارتشی آموزش دیده، مثلاً 30 هزار سوار، با اعراب مخالفت می‌کرد. پس از شکست آنها در آکروین در سال 739، اعراب بیش از آنکه تهدیدی برای امنیت امپراتوری بیزانس باشند، مزاحم بودند.

پس از سال 950، امپراتوران بیزانس، نیکیفور فوکا و باسیل دوم، حمله ای را علیه اعراب و بلغارها آغاز کردند. در سال 1014، باسیل با دریافت عنوان قاتل بلغار، ارتش بلغارستان را به طور کامل نابود کرد. او 15000 اسیر را کور کرد و از هر صد مرد یک چشم باقی گذاشت تا آنها را نزد پادشاهشان ببرد.

در سال 1045 ارمنستان ضمیمه شد. با این حال، در اواسط قرن XI. دشمن جدیدی به نام ترکان سلجوقی شروع به اعمال فشار بر روی مرزها کرد. ترکان در غرب آسیا اسب سواران زاده می شدند. آنها باندهای متعددی را تشکیل دادند که عمدتاً به کمان مسلح بودند، اما غالباً به نیزه و قلاب نیزه بودند. با حمله به جلوی جبهه دشمن هجوم آوردند و ابرهای تیر بر او فرود آوردند و ضربات کوتاه و دردناکی وارد کردند. در بهار 1071 امپراتور رومن دیوژن با 60000 سرباز به ارمنستان نقل مکان کرد و در آنجا با 100000 ترک به فرماندهی آلپ ارسلان روبرو شد. این رمان با عجله احتیاط و دقت سنتی بیزانسی را کنار گذاشت. در مانزیکرت رنگ ارتش بیزانس از بین رفت و خود امپراتور اسیر شد. ترکان به آسیای صغیر ریختند و در ده سال آن را به صحرا تبدیل کردند.

در اروپای غربی، تاریخ فرانک ها بر اساس الگویی شکل گرفت که تفاوت چندانی با بیزانس نداشت. با ارتشی که به طور فزاینده ای تحت سلطه سواره نظام بود، پیشروی اعراب را با موفقیت متوقف کردند، اما پس از یک دوره برتری نظامی و فرهنگی، تحت فشار قبایل بربر وایکینگ تضعیف شدند.

به مدت دو قرن پس از پیروزی کلوویس در ووگلا در سال 507، که تسلط خود را بر گول تثبیت کرد، فرانک ها سازمان نظامی خود را تغییر ندادند. آگاتیاس وسایل جنگی فرانکها را در دوره سلسله مرووینگها (حدود 450 - 750) اینگونه توصیف می کند:

"تجهیزات فرانک ها بسیار خام است، آنها نه پست زنجیر دارند و نه چوب دستی، پاهای آنها فقط با نوارهای بوم یا چرم محافظت می شود. تقریباً هیچ سواره نظام وجود ندارد، اما سربازان پیاده شجاع هستند و می دانند چگونه بجنگند. آنها شمشیر و سپر دارند، اما هرگز از کمان استفاده نمی کنند. تبر و نیزه های جنگی پرتاب می کنند. نیزه ها خیلی بلند نیستند، پرتاب می شوند یا به سادگی با آنها ضربه می زنند.

تبرهای پرتابی فرانک ها، مانند تاماهاوک سرخپوستان سرخ، به دقت آویزان می شدند تا آنها را با دقت زیادی پرتاب کنند یا از آنها در نبردهای نزدیک استفاده کنند. ارتش فرانک ها به مدت دو قرن با چنین سلاح هایی جنگیدند و در صفوف ناهماهنگ سربازان پیاده حمله کردند. بیشتر نبردها بین خودشان اتفاق افتاد. درست است، هنگامی که نیاز به مقابله بیشتر با ارتش های مختلف دیگر شد، از ابزارهای دیگری استفاده شد. در پایان قرن ششم. جنگجویان ثروتمند شروع به استفاده از زره فلزی کردند.

در سال 732 عبدالرحمن با سپاهی عرب به سمت شمال به سمت تور پیشروی کرد. چارلز مارتل نیروهای فرانک ها را جمع کرد و با غنایم به سوی اعراب عقب نشینی کرد. وقتی عبدالرحمن حمله کرد، «شمالی ها مثل دیوار ایستاده بودند، انگار با هم یخ زدند و با شمشیر به اعراب زدند. در انبوه نبرد، استرالیایی‌های قدرتمند بودند، این آنها بودند که به دنبال پادشاه ساراسین بودند و آن را کشتند.

این یک نبرد دفاعی بود که توسط پیاده نظام به پیروزی رسید. آنها به دنبال دشمن نبودند. نمی توان ادعا کرد که فرانک ها مانند بیزانسی ها جلوی اعراب را گرفتند. اعراب به سادگی تا آنجا که منابعشان اجازه می داد پیش رفتند.

در سال 768، نوه چارلز مارتل، معروف به شارلمانی، بر تخت پادشاهی فرانک نشست. در ابتدا، آشفتگی های خطرناک زیادی در پادشاهی رخ می داد و اگر همسایگان متجاوز به رفتار ملایم پاسخ نمی دادند، تنها راه عمل، انقیاد کامل بود. شارلمانی خود را حاکمی جهانی می‌دانست که از سوی خداوند برای مدیریت امور سکولار روی زمین منصوب شده بود. مبلغان او با نیروها پیشروی کردند و اغلب مستقیماً به عنوان یک نیروی ضربت روانی عمل می کردند. او به پاپ نوشت: «وظیفه ما دفاع از کلیسای مقدس مسیح با کمک تقوای مقدس است. وظیفه شما، پدر مقدس، این است که مانند موسی، دستان خود را به سوی آسمان بلند کنید تا برای کمک به سربازان ما دعا کنید. به لطف آمادگی رزمی بالای نیروهای شارلمانی و فعالیت خستگی ناپذیر او، صلح و آرامش به غرب اروپا رسید که او از زمان سلسله آنتونین ندیده بود. موفقیت های نظامی شرط موفقیت در اقتصاد، عدالت و فرهنگ بود.

با این حال، شارلمانی اغلب به اقدامات بسیار ظالمانه متوسل می شد، مانند قتل در 782 در وردن در یک روز چهار و نیم هزار بت پرست ساکسون سرکش. از سال 768 تا 814 شارلمانی تقریباً هر سال دست به لشکرکشی زد. امپراتوری مقدس روم او سرانجام مناطقی را تحت پوشش قرار داد که اکنون فرانسه، بلژیک، هلند، سوئیس، آلمان غربی، بیشتر ایتالیا، شمال اسپانیا و کورس نامیده می شود.

ارتش شارلمانی با ارتش پدربزرگش بسیار متفاوت بود، تفاوت اصلی در تبدیل سواره نظام سنگین به یک نیروی ضربتی بود. سواره نظام در مبارزات دوربرد علیه دشمنانی مانند کمانداران سواره آوار یا نیزه داران به شدت مسلح لمباردی ضروری بود. اهمیت سواره نظام از دیرباز شناخته شده بود، اما هزینه نگهداری آن فراتر از توانایی فرانک ها بود. علاوه بر زره گران قیمت، شوالیه باید یک اسب مناسب نگه می داشت، به اندازه کافی قوی که شوالیه را با زره کامل حمل کند، به اندازه کافی آموزش دیده بود که نترسد و در جنگ رنج نبرد، و به اندازه کافی دمدمی مزاج برای حمله سریع. این گونه اسب ها به طور خاص پرورش و آماده می شدند. حتی هزینه نگهداری و تغذیه در فصل زمستان بسیار قابل توجه بود. و خود شوالیه حداقل به دو خدمتکار نیاز داشت: یکی برای نگه داشتن سلاح های خود، دیگری برای مراقبت از اسب. علاوه بر این، شوالیه برای آماده شدن و خود خدمت به زمان زیادی نیاز داشت. در زمان سلسله مرووینگ ها، هیچ فرمانروای فرانک آنقدر ثروتمند نبود که بتواند از یک ارتش سواره نظام سنگین پشتیبانی کند.

این و مشکلات دیگر با توسعه فئودالیسم حل شد. ویژگی این سیستم این بود که ارباب، خواه یک پادشاه یا شخص قدرتمند، زمین یا حمایت را به یک رعیت می بخشید و در ازای آن تعهدی برای ارائه خدمات ویژه، اغلب نظامی، دریافت می کرد. شارلمانی تا حد زیادی سلطنت خود را فئودال کرد. چنین وسیله ای افراد ثروتمند و کسانی را که در این زمان های پر دردسر به دنبال محافظت می گشتند، جذب می کرد. با سردرگمی که پس از مرگ شارلمانی در سال 814 به وجود آمد، زمانی که امپراتوری از هم پاشید، و اروپا با حملات مجارستان و وایکینگ ها گرفتار شد، جامعه به نوعی لانه زنبوری تبدیل شد، به سیستمی از سلول ها بر اساس تعهدات متقابل: حفاظت و خدمات تأثیر فئودالیسم بر امور نظامی دوچندان بود. از یک طرف، رعیت ها که زمین های قابل توجهی در اختیار داشتند، می توانستند، و از آنها خواسته می شد که جوانمردی را تجهیز کنند. از سوی دیگر، پیوندهای وفاداری و علاقه متقابل به بهبود نظم و انضباط در ارتش کمک کرد.

هسته اصلی ارتش فرانک سواره نظام سنگین بود. زیاد زیاد نبود، او با حرفه ای بودن بالا متمایز بود. همه شوالیه ها دارای تسمه زنجیر، کلاه ایمنی، سپر، نیزه و تبر جنگی بودند. "شبه نظامی مردمی" قدیمی فرانک به طور کامل ناپدید نشد، اما تعداد نیروهای پیاده کاهش یافت و کارایی رزمی به لطف سلاح های بهتر افزایش یافت. در "میدان مریخ"، گردهمایی سالانه ارتش فرانک، اجازه حضور با یک چماق را نداشت - باید کمان داشت. شارلمانی به سطحی از آموزش، نظم و سازماندهی عمومی دست یافت که از زمان بربریت لژیون های رومی در غرب دیده نشده بود. سند جالبی حفظ شده است که به موجب آن شارلمانی در سال 806 یکی از واسال های مهم را به ارتش سلطنتی فرا می خواند:

«شما تا 20 می با افراد خود به استاسفورت در هیئت مدیره گزارش خواهید داد، آماده انجام خدمت نظامی در هر بخشی از پادشاهی ما که نشان دهیم. این بدان معنی است که شما با سلاح و تجهیزات، یونیفرم کامل و مواد غذایی خواهید آمد. هر سواری باید دارای سپر، نیزه، شمشیر، خنجر، کمان و کتک باشد. واگن ها باید بیل، تبر، کلنگ، میله های آهنی و هر چیزی که برای ارتش لازم است داشته باشند. برای سه ماه آذوقه بگیرید. در راه به رعایای ما آسیبی نرسانید، جز آب و چوب و علف به چیزی دست نزنید. مواظب باشید که هیچ کم کاری نداشته باشید، زیرا از لطف ما قدردانی می کنید.»

اطلاعات کمی در مورد تشکیلات جنگی فرانک ها با قطعیت وجود دارد. احتمالاً کاوش دشمن و اولین درگیری ها به تیراندازان پیاده واگذار شده بود و سواره نظام با تمام توان ضربه قاطع را وارد کرد. شاید موفقیت بیشتر به دلیل آموزش و تجهیزات خوب نیروها و زیرکی استراتژیک شارلمانی بود تا مهارت تاکتیکی. استحکام فتوحات او در درجه اول با ایجاد سیستمی از نقاط مستحکم در امتداد مرزها و در مناطق ناآرام، معمولاً در ارتفاعات نزدیک رودخانه ها تضمین شد.

در قرن نهم در غیاب پادشاهانی که امور نظامی را می دانند، ارتش فرانک ویژگی های مثبت خود را از دست می دهد. لئو حکیم ویژگی ها و ضعف های فرانک ها را به شرح زیر بیان می کند.

«فرانک‌ها و رهن‌فروشی‌ها بیش از حد نترس و جسور هستند. کوچکترین گامی به عقب شرم آور تلقی می شود و هر زمان که شما به زور دعوا را به آنها تحمیل کنید دعوا می کنند. هنگامی که مجبور به پیاده شدن می شوند، شوالیه های آنها نمی دوند، بلکه پشت به پشت می ایستند و با نیروی دشمن بسیار برتر می جنگند. حملات سواره نظام به حدی وحشتناک است که اگر به برتری آنها اطمینان کامل وجود نداشته باشد، بهتر است از یک نبرد سرنوشت ساز اجتناب شود. از عدم نظم و سازماندهی آنها استفاده کنید. هم پیاده و هم سواره، در توده ای متراکم و دست و پا چلفتی حمله می کنند و به دلیل سازماندهی نبودن و آموزش دیده نبودن قادر به مانور نیستند. اگر به طور ناگهانی از عقب یا از جناحین به آنها حمله شود، آنها به سرعت گیج می شوند - به راحتی می توان به این امر دست یافت، زیرا آنها بسیار بی دقت هستند و اهمیتی به پست گشت زنی و انجام شناسایی مناسب منطقه نمی دهند. علاوه بر این، هر طور که بخواهند اردو می زنند و هیچ استحکاماتی ایجاد نمی کنند تا شبانه بدون مشکل کشته شوند. گرسنگی و تشنگی را تحمل نمی کنند و پس از چند روز محرومیت از صفوف خارج می شوند. آنها هیچ احترامی برای فرماندهان خود قائل نیستند و مافوق آنها نمی توانند در برابر فریب رشوه مقاومت کنند. بنابراین، در مجموع، خسته کردن ارتش فرانک با درگیری‌های کوچک، عملیات طولانی مدت در مناطق متروکه، قطع خطوط تدارکات آسان‌تر و ارزان‌تر از تلاش برای پایان دادن به آنها با یک ضربه است.

امپراتوری شارلمانی اندکی پس از مرگ او به دلیل ضعف قدرت و حملات از سه جهت به طور همزمان در طول قرن 9 و 10 شروع به فروپاشی کرد. - اعراب، مجارها و وایکینگ ها. اکنون بزرگترین تهدید اروپا از سوی وایکینگ های اسکاندیناوی بود.

تهاجم وایکینگ ها یا اسکاندیناوی ها در پایان قرن هشتم آغاز شد. در ابتدا، به نظر می رسد که حملاتی که در سراسر اروپا صورت گرفت عمدتاً با هدف غارت انجام می شد، اما بعداً فاتحان زیادی در سرزمین هایی که فتح کرده بودند ساکن شدند. در سال 911، پادشاه فرانک ها سرزمینی را که بعداً نرماندی نامیده شد به آنها واگذار کرد و در نهایت تمام انگلستان بخشی از امپراتوری اسکاندیناوی پادشاه دانمارکی کانوت (995 - 1035) شد. در همین حال، وایکینگ ها نیز به ایسلند، گرینلند و آمریکا، اسپانیا، مراکش و ایتالیا، نووگورود، کیف و بیزانس حمله کردند.

قدرت وایکینگ ها در مهارت های دریایی آنها بود. کشتی های آنها در سطح عالی ترین دستاوردهای فنی قرار داشتند و مایه افتخار آنها بودند و خود ملوانانی بسیار ماهر و سرسخت بودند. «کشتی گوکستاد» که در کاوش‌ها کشف شد، 70 فوت طول و 16 فوت عرض دارد که از بلوط ساخته شده و 20 تن وزن دارد. ساخت آن کامل ترین است. وایکینگ ها در طی گذرهای طولانی مدت دریانوردی می کردند، اما در نبرد از پارو استفاده می کردند. سپرهای زرد و سیاه به تناوب در کناره ها آویزان شده بودند. تا قرن X کشتی‌ها از نظر اندازه بسیار بزرگ‌تر شدند، برخی از آنها می‌توانستند تا دویست نفر را در خود جای دهند و می‌توانستند 150 مایل در روز حرکت کنند. غذا با نمک و یخ نگهداری می شد.

وایکینگ ها همیشه در نزدیکی ساحل به نبردهای دریایی می پرداختند. آنها معمولاً شامل سه مرحله بودند. فرمانده ابتدا شناسایی انجام داد و موقعیتی را برای حمله انتخاب کرد، سپس با مانور شروع به نزدیک شدن کرد. در طول نبرد، کاپیتان همیشه در فرمان بود. وقتی ناوگان ها به هم نزدیک شدند، گلوله باران شروع شد، معمولاً دشمن با تگرگ تیر باران می شد، اما گاهی اوقات آنها به سادگی قطعات آهن و سنگ پرتاب می کردند. و سرانجام وایکینگ ها سوار شدند و نتیجه نبرد با نبرد تن به تن مشخص شد.

پس از آن، ناوگان پایگاه عملیات برای حملات داخلی باقی ماند. معمولاً وایکینگ‌ها از آبراه‌های مهم بالا می‌رفتند، حومه شهر را دور می‌زدند و صومعه‌ها و شهرهای هر دو ساحل را غارت می‌کردند. آنها تا زمانی که رودخانه قابل کشتیرانی بود یا تا زمانی که با استحکاماتی روبرو می شدند که مانع از پیشرفت بیشتر می شد، به سمت بالا حرکت کردند. سپس کشتی ها را لنگر انداختند یا به خشکی کشاندند، با قفسه ای حصار کشی کردند و نگهبانی گذاشتند و پس از آن شروع به غارت اطراف کردند. در ابتدا وقتی نیروهای دشمن ظاهر شدند به سمت کشتی ها برگشتند و به پایین دست رفتند. بعدها جسورتر شدند. اما از آنجایی که نیروهای آنها کم بود و غارت هدف اصلی آنها بود، از نبردهای بزرگ اجتناب کردند. با گذشت زمان، آنها شروع به ساختن نقاط مستحکم کردند و اغلب به آنجا باز می گشتند. تصرف این اردوگاه‌های ساحلی و حفره‌دار و حتی شناور که توسط محورهای نبرد مسلحانه وایکینگ‌ها محافظت می‌شد، بسیار دشوار بود.

با شروع تهاجمات، وایکینگ ها احتمالاً مسلح نبودند. یکی از اهداف اصلی سرقت های آنها استخراج اسلحه و زره بود و تا اواسط قرن نهم. آنها تعداد زیادی از هر دو را به تصرف خود درآوردند، و علاوه بر این، آنها خودشان بر تولیدشان تسلط داشتند. تقریباً همه وایکینگ‌ها پست‌های زنجیره‌ای داشتند، از جهات دیگر زره آنها شبیه به زره فرانک‌ها بود. سپرهای چوبی در ابتدا گرد بودند، اما بعداً به شکل بادبادک درآمدند و اغلب با رنگ های روشن رنگ آمیزی می شدند. تبر نبرد یک سلاح تهاجمی قدرتمند بود. این یک تاماهاوک سبک از فرانکها نبود، بلکه یک سلاح قدرتمند بود - یک قنداق سنگین و یک تیغه ساخته شده از یک تکه آهن، که روی دسته تبر به طول پنج فوت نصب شده بود. گاهی اوقات قطعات رون ها روی تیغه ها اعمال می شد. علاوه بر این، وایکینگ ها از شمشیرهای کوتاه و بلند، نیزه، کمان بلند و تیر استفاده می کردند.

وایکینگ ها عمدتاً سربازان پیاده بودند - آنها ترجیح می دادند از تبرهای بزرگ خود با پای پیاده استفاده کنند. تحرک در خشکی از طریق استفاده از اسب‌هایی که در منطقه برای اهداف حمل‌ونقل اسیر شده بودند به دست آمد. محبوب‌ترین آرایش نبرد، یک دیوار سپر محکم بود، یک تاکتیک ضروری دفاعی، زیرا آنها مجبور بودند پیاده با سواره نظام روبرو شوند. معمولاً اردوگاه خود، سمت مقابل رودخانه یا شیب تند تپه را به عنوان محل نبرد انتخاب می کردند. آنها از آنجایی که جنگجویان حرفه ای بودند و با احساس شانه یک همرزم، همیشه بر روستاییان عجولانه جذب شده که با آنها مخالفت می کردند غالب بودند. همه وایکینگ ها قد بلند و دارای قدرت بدنی استثنایی بودند. در صفوف آنها دو نوع جنگجو مخصوصاً ترسناک وجود داشت. اولی شامل دیوانگان می شد که به طور شگفت انگیزی به نظر می رسید که به دسته دیوانگان خاص انتخاب شده تعلق داشته باشند که با قدرت و وحشی فوق العاده متمایز می شوند. دیگران، به همان اندازه شگفت‌انگیز، «دخترهای سپر» بودند. یکی از آنها وبیورگ بود که «با قهرمان سوکنارسوتی جنگید. ضربات محکمی به او زد، سیلی به صورتش زد، فک او را ترکاند. او برای محافظت از خود، ریش خود را در دهان خود برد. وبیورگ کارهای بزرگ بسیاری انجام داد، (اما) سرانجام با زخم های فراوان پوشانده شد.

در پایان قرن نهم، فرانک ها و انگلیسی ها شروع به انطباق با تاکتیک های وایکینگ ها کردند. در سالهای هرج و مرج پیش از این، فئودالیسم به سرعت توسعه یافته بود و فرانکها اکنون قادر بودند نیروی زیادی از سواره نظام توانا را جمع آوری کنند. در 885 - 886 سال. پاریس با موفقیت در محاصره بزرگ وایکینگ ها مقاومت کرد. و در انگلستان، آلفرد کبیر (در سال 899 درگذشت)، به منظور متوقف کردن وایکینگ های دانمارکی، سیستمی از استحکامات قدرتمند ایجاد کرد. با این حال، او به جای سواره نظام، بر نیروهای زبده پیاده نظام سنگین تکیه کرد که با پیروزی در اشدان و ادینگتون، خود را ثابت کردند. او همچنین بر خلاف فرانک ها، اقداماتی را برای ایجاد یک ناوگان قدرتمند با الگوبرداری از کشتی های دشمنانش، وایکینگ ها، انجام داد. از زمان آلفرد تا اواسط قرن بیستم. انگلستان همیشه نیروی دریایی قدرتمندی داشته است که می‌توان بر آن تکیه کرد.

و الحاق انگلستان توسط Canute در سال 1016 یک رویداد سیاسی و نه نظامی بود. در آن زمان، در اروپای غربی، که سرانجام از حملات بی وقفه وحشیانه که به مدت 750 سال به طول انجامیده بود، رها شده بود، نفس کشیدن آسان تر شده بود.