اخیراً تقریباً چیزی در مورد تیمور آکولوف گفته نشده است. چند سال پیش نام او در مطبوعات اما غیرمستقیم مطرح شد. به خاطر رسوایی با پسرم.

تیمور آکولوف وزیر امور خارجه تاتارستان نامیده شد. همانطور که شایسته یک مقام دیپلماتیک است، اسرار زیادی در زندگی نامه او وجود دارد

در اکتبر 2015، نادر آکولوف به پنج سال محکوم شد و روزنامه نگاران نام فرد محکوم را با عبارت: "پسر رئیس سابق اداره روابط خارجی تاتارستان و معاون دومای دولتی" همراهی کردند. دیروز تیمور یوریویچ آکولوف درگذشت، او فقط 66 سال داشت. به تعبیری، این دوران اوج برای سیاستمداران حرفه ای است، اما حرفه آکولوف در واقع مدت ها پیش به پایان رسید. احتمالاً با رفتن حامی او مینتیمر شایمیف.

در وظیفه - به یمن

تیمور آکولوف در 25 آوریل 1953، تقریباً دو ماه پس از مرگ استالین، در شهر یانگی یول، منطقه تاشکند به دنیا آمد. بسیاری از تاتارها در آن زمان در ازبکستان زندگی می کردند. آنها به عنوان متخصصان بسیار ماهر به آسیای مرکزی فرستاده شدند تا به برادران ازبکستانی نزدیک خود در ایجاد سوسیالیسم کمک کنند.

نام خانوادگی آکولوف البته از کلمه آکولا نمی آید. به احتمال زیاد، این مشتق شده از نام ترک زبان Akkul است که در گذشته در میان باشقیرها و تاتارها به معنای "افکار ناب، روح پاک" یافت می شد. مکان های زیادی در بیوگرافی قهرمان ما وجود دارد که باید بتوانید بین خطوط آنها را بخوانید. پس از ارتش، تیمور جوان به عنوان مکانیک کشتی در کارخانه Ordzhonikidze Baltic در لنینگراد کار کرد. سپس در دانشگاه لنینگراد تحصیل کرد که در سال 1979 با درجه ممتاز در رشته شرق شناس-تاریخ فارغ التحصیل شد. همان دانشگاه، اما دانشکده ای متفاوت، در سال 1975 توسط وکیل ولادیمیر پوتین فارغ التحصیل شد که آکولوف در جزئیات زندگی نامه اش اشتراکات زیادی با او دارد.

با پایان تحصیلاتش نزد آکولوف، او سابقه ای ایده آل داشت: او در آنجا خدمت می کرد نیروهای مسلح، کارگر بود، فارغ التحصیل دبیرستان با ممتاز، نماینده کادر ملی است. چنین افرادی در CPSU پذیرفته شدند و آکولوف نیز پذیرفته شد. او سالها بعد به یاد می آورد که حزب مردم را حرفه ای کرد.

وی بلافاصله پس از تحصیل به عنوان مترجم نظامی به یمن اعزام شد. درست یک سال پس از فارغ التحصیلی، جمهوری دموکراتیک خلق یمن معاهده دوستی و همکاری را با اتحاد جماهیر شورویو هزاران متخصص شوروی به یک کشور عربی دور رفتند.

یمن جنوبی (همچنین جمهوری عربی یمن در حال جنگ با آن بود) به تدریج وارد مدار اتحاد جماهیر شوروی شد تا اینکه وابستگی به مسکو کامل شد. اتحاد جماهیر شوروی منابع عظیمی را در این فقیرترین کشور اما از نظر استراتژیک مهم در خاورمیانه سرمایه گذاری کرد و در مقابل خواهان تسلیم کامل رهبری یمن شد. خود آکولوف شروع خدمت خود در یمن را به نوعی به یاد می آورد، انگار که نمی خواست زیاد بگوید: "مترجمان نظامی در آن زمان توسط یک موسسه ویژه در مسکو آموزش دیدند، اما تعداد آنها به اندازه کافی نبود - بالاخره همکاری با کشورهای عربی شدید بود. به همین دلیل بود که مترجمان غیرنظامی نیز در این کار مشارکت داشتند. آنها صرفاً درجه نظامی "ستوان" را تعیین کردند (ما یک بخش نظامی داشتیم) و دو سال تماس گرفتند. بعد از دو سال حضور در یمن از من خواسته شد تا یک سال دیگر قراردادم را تمدید کنم. پیشنهادی برای ادامه کار وجود داشت، اما خانواده به این نتیجه رسیدند که خدمت سربازی برای ما نیست.

مترجم نظامی تخصصی است که افسران GRU یا KGB تقریباً همیشه تحت آن کار می کردند. این را به خاطر بسپاریم.

در سال 1982 ، آکولوف به سمت کارمند کتابخانه علمی دانشگاه کازان و سپس دستیار در KSU به اتحادیه بازگشت. این موقعیت برای کارمندان "دفتر" که در رزرو افتاده اند معمولی است. ولادیمیر پوتین که تنها شش ماه از آکولوف بزرگتر است و به عنوان مقیم KGB در آلمان سوسیالیستی خدمت می کرد، پس از بازگشت به اتحاد جماهیر شوروی، همچنین به عنوان مشاور رئیس دانشگاه به دانشگاه لنینگراد پیوست.

در اواسط دهه 80، آکولوف دوباره به یمن فرستاده شد. در اولین بیوگرافی رسمی او که در سال 1996 منتشر شد، اشاره شده است که او از سال 1983 به عنوان وابسته سفارت اتحاد جماهیر شوروی کار می کرد. معمولاً این موقعیت افسران پرسنل اطلاعات خارجی KGB یا اطلاعات نظامی GRU است. قهرمان ما به عنوان مترجم وزارت دفاع اتحاد جماهیر شوروی شروع به کار کرد، شاید او به کار در خط اطلاعات نظامی ادامه داد یا شاید برای کار در کمیته امنیت دولتی رفت. بررسی این داده ها بدون دسترسی ویژه غیرممکن است و خود آکولوف هرگز در مورد این موضوع صحبت نکرد.

رسماً تا سال 1991 در شهر عدن زندگی می کرد و به عنوان معلم کمونیسم علمی در مؤسسه علوم اجتماعی کار می کرد. خود آکولوف این موضع رسمی خود را با کنایه ای پنهان به یاد آورد: "من به عنوان معلم در مؤسسه علوم اجتماعی کار کردم - آنجا تدریس کردم، ببخشید، کمونیسم علمی ..." این کلمه "متاسفم" چیزهای زیادی در مورد کار واقعی او می گوید. . با این حال، یک بار اجازه داد و محل کار خود را "موسسه ویژه" نامید. کار واقعی آکولوف از طریق دپارتمان بین‌الملل کمیته مرکزی CPSU، که یک سرویس ویژه اطلاعات خارجی شوروی بود، انجام شد. او وابسته به دبیر کل حزب سوسیالیست یمن، علی ناصر محمد بود. پس از کودتای 1986، علی سالم البید به عنوان دبیرکل برگزیده شد، اما او محیط رهبر مخلوع را تغییر نداد: آکولوف نیز برای او کار کرد. قهرمان ما هم محمد و هم آل بید را در سفرهای مکرر آنها به اتحاد جماهیر شوروی همراهی می کرد.

با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، آکولوف یک افسر اطلاعاتی و دیپلمات جوان، مترجم نظامی و عرب شناس با تحصیلات است که یک خدمت ویژه نزدیک به دولت یمن را به پایان رسانده است. به طور کلی، یک حرفه ای با کلاس بالا بدون شغل، زیرا کشوری که برای آن کار می کرد دیگر وجود نداشت.

آکولوف هرگز در مورد درجه نظامی خود صحبت نکرد، او به عنوان یک ستوان شروع کرد. خدمت خارج از کشور در سال 1370 در 38 سالگی به پایان رسید و این با احتساب کارهایی است که حداقل سرهنگ انجام داده است. پوتین 39 ساله در سال 1991 سرهنگ دوم بود.

از معلم «کمونیسم علمی» در کشور کمونیسم شکست خورده تا مشاوران شایمیف.

آکولوف از یمن در موقعیتی بد به دانشگاه کازان بازگشت که کمونیسم علمی را تدریس می کرد، در کشوری که به تازگی کمونیسم را رها کرده بود. اما خیلی سریع، قهرمان ما مشاور رئیس جمهور تازه منتخب تاتارستان، مینتیمر شایمیف شد. آکولوف در مصاحبه با Realnoe Vremya به یاد می آورد: "به طور تصادفی ساختمان اصلی دانشگاه را ترک کردم، با کسی ایستادم، صحبت کردم." - از واسیلی نیکولاویچ لیخاچف عبور می کند. من نمی دانستم که او قبلاً معاون رئیس جمهور تاتارستان بوده است. خب، من با زندگی واقعی ارتباط ندارم. و در دانشگاه هم او را می شناختیم. سلام کرد، می پرسد: برگشتی؟ خوب، پیش من بیا، "او وارد ولگا می شود و می رود. به رفیقم که کنارش ایستاده بودم گفتم این چی بود؟ می گوید: «تو چی؟ او معاون رئیس جمهور است." فردای آن روز آکولوف به ملاقات لیخاچف آمد و او را تا دفتر شایمیف همراهی کرد و رئیس جمهور تاتارستان پس از یک ساعت گفتگو، آکولوف را به عنوان مشاور خود در امور بین المللی منصوب کرد. تمام این داستان بسیار یادآور یک قسمت نسبتاً شناخته شده است، زمانی که پوتین به سمت دستیار رئیس شورای شهر لنینگراد و شهردار آینده سن پترزبورگ، آناتولی سوبچاک، و همچنین در مورد مسائل بین المللی رسید.

احتمالاً روزی مورخان کتابی در مورد نحوه اعزام کارمندان سابق سرویس های ویژه شوروی برای همکاری با رهبران روسیه دموکراتیک جدید خواهند نوشت. یلتسین کورژاکوف را داشت، سوبچاک پوتین را داشت، شایمیف آکولوف را داشت.

آکولوف به عنوان مشاور رئیس جمهور در مقیاس بزرگی کار کرد. پس از فروپاشی اتحادیه، به تاتارستان آزادی عمل کامل داده شد و شروع به بافتن ماتریس سیاسی خود کرد. آکولوف از طریق تماس های قدیمی در مسکو، به سرعت جلسات شیمیف را ابتدا با سفرای کشورهای عربی سازماندهی کرد و سپس با سازماندهی دیدار با تورگوت اوزال، رهبر ترکیه و سلیمان دمیرل، نخست وزیر، رئیس جمهور را به سطح بین المللی رساند. البته اکنون تصور تأثیر این دیدارها دشوار است. اما پس از آن جلسه دبیر سابق کمیته منطقه ای با رهبری یک کشور خارجی مانند یک انفجار بمب بود - از سال 1552 تاکنون چنین چیزی در تاریخ کازان وجود نداشته است.

آکولوف به یاد می آورد: "شیمیف جلوی چشمان من بزرگ شد." - روی مرحله اولیهاو، بله، در واقع، دبیر اول کمیته منطقه ای بود. من منتظر دستورالعمل بودم، شاید - نمی دانم - دستورالعمل هایی از مسکو، چیزی شبیه به آن. و سپس او قبلاً موقعیت خود را شکل داده بود.

دو عرب گرا: پریماکوف و آکولوف و ارتباط با صدام

در سال 1996، آندری کوزیرف، وزیر امور خارجه، توسط یوگنی پریماکوف، مدیر سرویس اطلاعات خارجی جایگزین شد. او نیز مانند آکولوف یک عرب شناس بود و دو آشنای قدیمی در محل کار، رابطه بسیار خوبی با هم داشتند. اگر در زمان کوزیرف ، آکولوف با دور زدن وزارت خارجه روسیه که به سادگی با واقعیت تماس های خارجی دیگر تاتارستان روبرو شد ، کار جدی با پریماکوف آغاز شد.

در اواسط دهه 90 ، آکولوف قبلاً به طور غیر رسمی وزیر امور خارجه تاتارستان نامیده می شد. گفت با وزارت خارجه تماس گرفتم و گفت: بچه ها ما همچین تصمیمی گرفتیم. تنها چیزی که پریماکوف از آکولوف خواست این بود: "شما گزارش دهید که در آنجا چه می کنید. دیگر جناح بندی نکنید." آکولوف چه گزارش هایی ارائه کرد ، چه وظایف و توصیه هایی از پریماکوف دریافت کرد ، ما برای مدت طولانی نمی دانیم. اما اتحاد استراتژیک دو سیاستمدار - شایمیف و پریماکوف حتی در آن زمان شروع به شکل گیری کرد و سرانجام در سال 1999 شکل گرفت.

این یوگنی پریماکوف بود که پنج سال قبل از حمله آمریکا به عراق، قصد داشت آکولوف را به عنوان سفیر روسیه در عراق منصوب کند. در اواسط دهه 1990، تاتارستان در واقع روابط بسیار خوبی با صدام حسین برقرار کرد. افراد شایمیف، هم آکولوف و هم مثلا راویل موراتوف، مخاطبان شخصی با دیکتاتور عراق داشتند. اما با کار سفیر در بغداد، آکولوف به نتیجه نرسید. بوریس یلتسین در بهار 1998 پریماکوف را برکنار کرد و سرگئی کرینکو 35 ساله را به دولت منصوب کرد.

تاتارستان به سرعت طعم آن را گرفت. ما حداقل دو سال قبل برنامه ریزی کردیم. مقدمات سفرهای ریاست جمهوری از 6 تا 8 ماه قبل آغاز شد. هر سفر رئیس جمهور آکولوف پس از استعفا به یاد آورد: من تقریباً 20 سال در هواپیما زندگی کردم.

در سال 2010، شایمیف از ریاست جمهوری کنار رفت. آکولوف تنها یک سال با مینیخانف کار کرد و پس از حامی خود آنجا را ترک کرد. او ناامیدی خود را از اینکه اسکندر مفلیخانوف جوان و کم اطلاعی به عنوان رئیس اداره روابط خارجی به جای او آمد پنهان نکرد. با این حال، جانشین آکولوف به سرعت از این شغل خارج شد.

حرفه ای و دوست خاکیموف

موقعیت آکولوف در سیستم قدرت تاتارستان تا حدودی دور بود، که ممکن است او را از ایجاد یک حرفه موفق تر و به عنوان مثال نخست وزیر تاتارستان باز داشته باشد. آکولوف بخشی از قبیله ها و خانواده ها نبود و رهبری از حرفه ای بودن قدردانی می کرد و نه بیشتر.

تنها فردی که در قدرت با او روابط دوستانه داشت، یک روشنفکر، فرزند شاعر و همان قهرمان ما، مشاور رئیس جمهور شیمیف رافائل خاکیموف بود.

پس از استعفا به آکولوف پیشنهاد شد در دومای دولتی کار کند. برای تاتارستان، کار در پارلمان اغلب آخرین مرحله یک حرفه است. آکولوف به جلسه جدید مجلس راه پیدا نکرد، او توسط یک بیماری انکولوژیک عذاب داشت که در نهایت جان او را گرفت.

اهالی انبار آکولوف هرگز خاطرات نمی نویسند، ما فقط می توانیم بین سطرها درباره کار آنها بخوانیم.

عکس: ایلنار توخباتوف، میخائیل کوزلوفسکی (آرشیو سرویس مطبوعاتی رئیس جمهور جمهوری تاتارستان)

در دهه 1990، تاتارستان در شرایط جدید روابط خارجی با کشورهای خارجی ایجاد کرد. فعالیت در شرایط غیرعادی اقتصادی و سیاسی مستلزم رویکردهای غیر استاندارد و تصمیمات جسورانه بود. یکی از کسانی که در سرچشمه این جهت کار در رهبری جمهوری ایستاده بود تیمور آکولوف بود.

این جوان عرب که اخیراً از یک سفر کاری به خاورمیانه بازگشته است، در سال 1991 مشاور اولین رئیس جمهور تاتارستان مینتیمر شایمیف در مسائل بین المللی شد و در سال 1995 ریاست بخش روابط خارجی دفتر رئیس جمهور را بر عهده گرفت. جمهوری تاتارستان تیمور آکولوف امروز 65 ساله می شود. تیمور یوریویچ در گفت وگو با خبرگزاری تاتار اینفورم در مورد سفرهای خارجی، دیدارهای مهم، سفرهای شیمی اف به افغانستان و مذاکرات با طالبان صحبت کرد.

هرچه بیشتر «حزب» شوید، فرصت های بیشتری برای تسلیم شدن در برخی موقعیت ها خواهید داشت

- تیمور یوریویچ، چگونه در دهه 90 روابط خارجی جمهوری تاتارستان ایجاد شد. این روند چگونه توسعه یافت؟

- روند، البته، جالب بود. ابتدا به شما می گویم که چگونه وارد این سیستم شدم. من در یمن کار کردم و در مؤسسه سوسیالیسم علمی برای اعضای حزب سوسیالیست محلی تدریس کردم. و در سال 1991 او به تعطیلات آمد ، آنها گفتند که پس از آن باید دو سال دیگر برود. در اصل قبول کردم چون شرایط کار مناسب بود. من به اتحادیه آمدم و سپس وقایع مرداد شروع شد، همه چیز به هم ریخت. و معلوم نبود چه باید کرد، چه کرد و بعدش چه اتفاقی می افتاد. این واقعیت که اتحاد جماهیر شوروی فرو می‌پاشد از قبل مشخص بود، زیرا همه نشانه‌ها وجود داشت که به این شکل وجود نخواهد داشت. اما سرنوشت روسیه چه خواهد شد؟ او کدام مسیر را طی خواهد کرد؟ هیچ کس از این موضوع خبر نداشت، به خصوص که در آن زمان من اینجا در کار حزب کار نمی کردم، بلکه به عنوان معلم در دانشگاه کار می کردم. من کارگران حزبمان را نمی‌شناختم، کارگران اقتصادی‌مان را نمی‌شناختم، بیشتر از آن نمی‌دانستم شایمیف کیست، نه موسین، عثمانوف و دیگران.

به شرح زیر معلوم شد. دوباره به بخش رفتم و از رئیس بخش خواستم که یک ماه به من فرصت دهد تا سری جدید سخنرانی ها را آماده کنم. زیرا آن سخنرانی هایی که من در یمن با آنها کار کردم در اینجا نمی گذشت. من شروع به آماده سازی کردم و در آن زمان کاملاً تصادفی با واسیلی نیکولایویچ لیخاچف که در آن زمان معاون رئیس جمهور جمهوری تاتارستان بود آشنا شدم. او به سمت من آمد و با جدیت پرسید: برگشتی؟ من می گویم بله، من برگشتم. او پاسخ داد: "خب، پیش من بیا." من کمی تعجب کردم: همان معلم من، فقط در دانشکده حقوق، و نه در دانشکده تاریخ، و ناگهان - "بیا پیش من." بعد می بینم که چطور وارد ولگا می شود و می رود. من می پرسم (بچه ها نزدیک ایستاده بودند): "این چیست؟" به من گفتند: «این چه حرفی است، او معاون رئیس جمهور است.

باشه فرداش اومدم پیشش و شروع کرد به من گفت: "وضعیت داره عوض میشه، ما مشغول فعالیت های بین المللی میشیم." من می گویم: "واسیلی نیکولاویچ، چه نوع فعالیت بین المللی؟" در اتحاد جماهیر شوروی، علاوه بر روسیه، بلاروس و اوکراین نیز عضو سازمان ملل بودند، اما هیچ یک از این جمهوری ها بدون وزارت خارجه اتحاد جماهیر شوروی نمی توانستند حتی یک گام بردارند. همه آنها فقط عملکردهای پروتکل را انجام می دادند. او می گوید: «نه، حالا شرایط تغییر کرده است، بیایید در مورد آن فکر کنیم. بیایید آنچه را که فکر می کنید ممکن است بنویسید. در دو صفحه نوشتم، آوردم، دادم. سه روز بعد با من تماس می گیرد و می گوید: همه چیز خوب است، شما مرجع من در مسائل بین المللی خواهید بود. من می گویم: "واسیا، چه کنیم؟" او می گوید: بیایید آن را دریابیم، اول برو پیش شایمیف.

راستش من از دبیر اول کمیته منطقه می ترسیدم، زیرا مدتی را سپری می کردم که در بخش بین المللی کمیته مرکزی CPSU کار می کردم و هیئت های کمونیست های عرب را در مناطق خود همراهی می کردم. من بسیاری از دبیران کمیته منطقه ای خود را دیدم و فهمیدم که چیست و کیست. کمی ناراحت رفتم. و می دانید چه چیزی مرا شگفت زده کرد؟ شخص دیگری را دیدم: آن دبیر کمیته منطقه ای معمولی نبود. یک آدم معمولی بود که مثل یک انسان صحبت می کرد. و بنابراین ما حدود چهل دقیقه صحبت کردیم، احتمالا - من حتی به یاد ندارم چه چیزی.

روز بعد، واسیلی نیکولاویچ آمد و گفت: "به بخش پرسنل بروید، یک بیانیه بنویسید." من به بخش پرسنل رفتم، بیانیه ای نوشتم که خواستم به عنوان دستیار در مسائل بین المللی به معاون رئیس جمهور قبول شوم. به رئیس اداره پرسنل می دهم می گوید اشتباه نوشته شده است. کمی ترسیدم: سه ​​سال به زبان عربی تدریس کردم، فکر کردم روسی را فراموش کردم و احتمالاً اشتباه کردم. به من می گویند: برو پیش لیخاچف برو. آمدم پیشش، می گوید: «البته اشتباه نوشته شده است. شایمیف گفت که به عنوان مشاور پیش او می روی. و برای من اینگونه شروع شد.

و خیلی جالب شروع شد. زیرا در واقع موضوع فدراسیون در آن زمان نه حیطه کاری، نه اختیارات و نه وظیفه ای در فعالیت های بین المللی داشت. و من هرگز دیپلماسی کارمان را نامیدم. می توان اسمش را پارادیپلماسی گذاشت، می توان اسمش را دیپلماسی مردم گذاشت، بلکه فعالیت بین المللی رؤسای فدراسیون است. زیرا دیپلماسی طیف وسیعی از مسائلی است که در مرکز حل می شود، که مسئولیت آن بر عهده آن است و رؤسای فدراسیون مسئول آن نیستند.

- اولین روزهای کاری در پست جدید چگونه آغاز شد؟

- بیانیه ای نوشتم، آمدم، در دفتر نشستم، یک روز، دو روز نشستم، ادبیات خواندم و چیزی نمی فهمم. و سپس یک لحظه دیگر وجود دارد - من نمی دانم به طور کلی در روسیه چه می گذرد. اقدامات بعدی دولت فدرال چه خواهد بود؟ اقدامات بعدی وزارت امور خارجه چه خواهد بود فدراسیون روسیه? گام های بعدی کشورهای خارجی که می خواهند با ما همکاری کنند چه خواهد بود؟ ما می توانیم با یک کشور خارجی وارد همکاری شویم، اما با چه قدرت هایی؟ چه چیزی می توانیم؟ در حوزه فرهنگی - بله، البته ممکن است، در آموزش و پرورش ممکن است. اما مهمترین چیز در اقتصاد - آیا ما حق داریم در فعالیت اقتصادی خارجی شرکت کنیم؟ هیچ کس هنوز این را تنظیم نکرده است، هیچ مبنای قانونی وجود ندارد، چیزی وجود ندارد.

در کل دو هفته نشستم و بعد راهی مسکو شدم. چون در آنجا رفقای داشتم که با آنها در بخش بین الملل کار می کردم. آنها هنوز هم به نوعی عمل کردند، اتحادیه هنوز وجود داشت. اومدم گفتم: سریوزا اینجوری و اونجوری. او می گوید: «آنچه را که می‌خواهید انجام دهید، حالا معلوم نیست چه اتفاقی می‌افتد، بنابراین هر چه بیشتر انجام دهید، بهتر است. هرچه بیشتر "حزب" باشید، فرصت های بیشتری برای رها کردن برخی موقعیت ها خواهید داشت" . و اتفاقاً این به من کمک زیادی کرد. اما چگونه می توانیم حداقل برخی از خارجی ها را فریب دهیم؟ هیچ خارجی وجود نداشت. می‌گوید: «می‌دانی، کسی نمی‌رود. زیرا همه از تاتارستان می ترسند: "جزیره کمونیسم" و جدایی طلبی به طور کلی و به طور کلی همه چیز در تاتارستان بد است. بنابراین، فکر نمی‌کنم هیچ سفیری با رفتن موافقت کند.» و سپس گفت که دیروز سفیر جدید اتحادیه کشورهای عربی، آقای Muhanna Dorro وارد شد. من پیش او رفتم، با او نشستیم، چای نوشیدیم، در مورد تاتارستان به او گفتم: چه اتفاقی می افتد، چگونه اتفاق می افتد، چه فکر می کنیم، و به طور کلی - چگونه به زندگی ادامه خواهیم داد. می گوید: گوش کن، علاقه مندم، می آیم پیش تو. من می دانم که اگر فردا او را نبرم، پس از یک هفته او نخواهد آمد، زیرا به او می گویند که در تاتارستان کاری برای انجام دادن وجود ندارد. می گویم: فردا بریم؟ میگه فردا چطوره؟ و من می گویم: یک روز صبر می کنم و با هم می رویم. و بریم.

و بنابراین ما با هم آمدیم، تاتارستان را به او نشان دادیم، به او نشان دادیم که چه اتفاقی می افتد. مینتیمر شاریپوویچ به طور کلی در مورد موضع جمهوری در رابطه با آنچه در کشور اتفاق می افتد صحبت کرد. راستش را بخواهید دوست داشت. یک هفته بعد از رفتنش با من تماس گرفت و گفت: بیا، همه سفیران عرب را در محل خود جمع می کنم، از تاتارستان به من بگو. و بدین ترتیب تمام سفرای عرب را در آنجا جمع کرد. من حدود چهل دقیقه صحبت کردم و در نهایت معلوم شد که بسیاری از آنها اصولاً بدشان نمی آید که با تاتارستان کار کنند. با این حال، مدرسه قدیمی به ایفای نقش خود ادامه داد - لازم بود از وزارت امور خارجه مجوز بگیرد.

در طول این 20 سال، ما از تعداد زیادی از کشورها بازدید کرده‌ایم و هیچ کشوری وجود نداشت که رئیس‌جمهور ما با اولین افراد ملاقات نکرده باشد.

- روابط بین ساختارهای فدرال با وزارت خارجه روسیه چگونه ایجاد شد؟

- متأسفانه در آن زمان آندری کوزیرف وزیر امور خارجه بود. من می گویم که این فردی بود که صدمات زیادی به فدراسیون روسیه وارد کرد. او تقریباً تمام املاک و مستغلات متعلق به اتحاد جماهیر شوروی را به او واگذار کرد. حالا ما مجبوریم همان ساختمان هایی را که او زمانی هدیه داده بود، به سادگی و رایگان بخریم.

بالاخره این سوال در مرحله اول شامل چه چیزی بود؟ ما باید توضیح می دادیم که قرار نیست فدراسیون روسیه را ترک کنیم و هیچ جدایی طلبی نداریم. لازم به توضیح است که مهمترین وظیفه ای که جمهوری تاتارستان برای خود تعیین می کند ایجاد روابط اقتصادی است که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی قطع شده است. و شما به خوبی درک می کنید که همه شرکت های بزرگ ما - کاماز، یک کارخانه هواپیماسازی، یک کارخانه هلیکوپتر - به هر حال، آنها به شدت به قطعاتی وابسته هستند که از کشورهای دیگر اتحاد جماهیر شوروی سابق می آیند. باید کاری انجام می‌شد، و شایمیف این وظیفه را تعیین کرد - ما باید روابط را بازیابی کنیم تا بتوانیم مستقیماً با شرکت‌های ماشین‌سازی خود بدون هیچ ساختار وزارتی شوروی - بنگاه برای سرمایه‌گذاری - برویم. دیپلماسی از اینجا شروع شد.

ما شروع به سفر و برقراری روابط با همه کشورها کردیم - با اوکراین، به منظور تامین قطعات کارخانه هلیکوپتر خود، با کشورهای بالتیک، و با ازبکستان، و با تمام جمهوری‌های سابق خود در اتحاد جماهیر شوروی. راستش را بخواهید می‌توانم بگویم دوره‌ای بود که آن‌ها هم خوب نمی‌فهمیدند چه اتفاقی می‌افتد و به همین دلیل همه جلو رفتند. یعنی مقاومتی احساس نکردم. بعد از اینکه ما روابط اقتصادی برقرار کردیم، وظیفه برقراری روابط بین‌المللی از قبل مطرح شده است. یعنی روابط با سازمان های بین المللی - هم با یونسکو و هم با سازمان ملل. حتی چنین لحظه ای وجود داشت - هیئت جمع شد و به ناتو رفت. سپس فرمانده نیروهای ناتو در اروپا ژنرال شالیکاشویلی بود. و وقتی به آنجا رسیدیم ، همه به ما نگاه کردند و چیزی نفهمیدند - ما کی هستیم ، اهل کجا هستیم و چه نوع تاتارهایی؟ در کل چیزهای زیادی وجود داشت که مبهم بود.

- در ابتدا موفق به ایجاد رابطه با چه کسانی شدید؟

- اولین سفر و فکر می کنم موفقیت آمیز که در سطح دیپلماتیک توسط رئیس جمهور جمهوری ما انجام شد، سفر به ترکیه بود. این نیز کاملاً خود به خود اتفاق افتاد: شخصی به مینتیمر شاریپوویچ توصیه کرد که به ترکیه برود، شاید چیزی درست شود، حداقل ما نوعی رابطه با آنها برقرار کنیم. در آنجا با مشاور رئیس جمهور ترکیه ملاقات کردم. بالاخره من مشاور رئیس جمهور هم بودم و به همین دلیل وقتی وارد ترکیه شدم از یک نفر هم ردیف خواستم تا با من همکاری کند. معلوم شد خیلی آدم شریفی است، دو روز با او نشستیم و صحبت کردیم. بعد می‌گوید: «بشین، من تضمین نمی‌کنم که اوزال (رئیس‌جمهور ترکیه) پذیرایی کند، اما دمیرل، این نخست‌وزیر است، از او می‌خواهم رئیس‌جمهور تاتارستان را پذیرایی کند.

و همه اینها مخفیانه انجام شد، زیرا من کاملاً فهمیدم که اگر سفیر فدراسیون روسیه از این موضوع اطلاع داشته باشد، البته مخالفت هایی از جانب او وجود خواهد داشت. سطح اشتباه: رئیس جمهور کشور و رئیس موضوع معادل نیستند. بنابراین، از چرنیشف، که سفیر بود، ما این موضوع را پنهان کردیم.

- چه سالی بود؟

- سال 1993 بود. و یک روز بعد از آنکارا برگشت (من استانبول بودم) و گفت دمیرل 15 دقیقه مرا می برد. من با خوشحالی به خانه آمدم و تازه در حال راه اندازی شرکت مشترک Taturos بودیم و نیاز داشتیم که از رهبری ترکیه برکت بگیریم. اینطور شد - ما به ترکیه پرواز کردیم ، چرنیشف با ما ملاقات کرد ، به دمیرل رفتیم ، به جای 15 دقیقه یک ساعت نشستیم و صحبت کردیم. سپس سالن را ترک می کنیم: شیمیف، دمیرل، چرنیشف از جلو راه می روند، مشاور و من از پشت راه می رویم. ناگهان ژاکتم را می کشد و می گوید: فردا به استانبول پرواز می کنی، اوزال آنجا پرواز می کند، او هم می خواهد ملاقات کند، فقط به کسی نگو. معلوم شد که در این سفر دو دیدار با سران دولت ترکیه داشتیم و بعد یادتان باشد روابط بسیار خوبی با ترکیه داریم. ما برای مدت طولانی با هم همکاری نزدیک داشتیم و اکنون نیز به همکاری ادامه می دهیم. این اولین سفر موفقیت آمیز بود.

بعد برای من راحت تر بود، چون وقتی به هر کشوری، همان مصر آمدم، گفتم که رئیس جمهور تاتارستان باید با حسنی مبارک دیدار کند. به من گفتند: تو چی هستی؟ و من گفتم: «پس چی؟ اوزال ملاقات کرد، چرا مبارک نمی تواند ملاقات کند؟ این بحث از آن زمان به سمت پایین رفت. عملاً در طول 20 سالی که من در شایمیف کار کردم، تعداد زیادی از کشورها را بازدید کردیم و هیچ کشوری وجود نداشت که رئیس جمهور جمهوری ما توسط اولین نفرات ملاقات نکند.

یک مورد خنده دار وجود داشت - ما بعد از جلسه از ایران پرواز کردیم و به آذربایجان پرواز کردیم. روی باند می نشینیم، شایمیف می گوید: ببین چه خبر است! و یک گارد افتخاری از سه شاخه نظامی وجود دارد. ایستادند، حیدر علی اف بالا آمد، بغل کردند، رفتند، سوار ماشین شدند. حسن گاسانوف، وزیر امور خارجه می گوید که او را دنبال کنید، و بلوخین (سفیر روسیه در آذربایجان) شروع به اعتراض کرد: «شما حق ندارید، این سوء استفاده از قدرت است، چرا گارد افتخار؟ و لطفا به علی اف بگویید که طرف روسی معترض است. حسن اف به رئیس جمهور آذربایجان رفت و آنچه را که سفیر گفته بود گفت. علی اف پاسخ داد: «به بلوخین بگو که من میزبان هستم، او مهمان من است. من آن را آن طور که می خواهم می گیرم."

آن جلسه چگونه بود؟

- این بازدید کاملاً موفق بود. و ما تنها سند بین دولتی را داریم - این توافق بین تاتارستان و آذربایجان است. زیرا ما حق امضای چنین قراردادهایی با سایر کشورها را نداریم. و به این ترتیب معلوم شد. ما یک سند آماده کرده ایم. معمولاً همان کاری را که انجام می‌دادم انجام می‌دادم: قرارداد یا معاهده‌ای تهیه می‌کردم و به وزارت خارجه می‌فرستم. و سپس افراد شایسته قبلاً در وزارت خارجه ظاهر شدند - والنتینا ایوانونا ماتوینکو ، ایگور سرگیویچ ایوانف ، سپس مرحوم یوگنی ماکسیموویچ پریماکوف. افراد بسیار شریفی که با درک رفتار می شوند.

به عنوان یک قاعده، من این اسناد را نزد والنتینا ماتوینکو بردم. من آن را برای او می آورم - او تأیید می کند. و در اینجا امضای معاون نخست وزیر تاتارستان (راویل موراتوف در آن زمان این سمت را نزد ما داشت) و معاون نخست وزیر آذربایجان، عباس عباسوف بود. و یک چیز شگفت انگیز: بلوخین را نشان می دهم، می گویم این سند را امضا می کنیم. می گوید ما حق نداریم این کار را بکنیم. من می گویم که امضای ماتوینکو اینجاست، این اجازه است. شما سفیر هستید، او رهبر است، شما باید اطاعت کنید. نه، می گوید ما حق نداریم و اگر امضا کنیم در سالن می ایستد و اعتراض می کند.

ما به رهبران خود بازگشتیم. ما می آییم و آنها ایستاده اند و صحبت می کنند. خوب، آنها خاطرات قدیمی از گذشته کمونیستی دارند. "مینتایمر، یادت هست، من آمدم پیش تو، یک پلیس راهنمایی و رانندگی بدی بود که تمام ترافیک را متوقف کرد، از تو خواستم آن را بردارید، آیا آن را پیاده کردید؟" علی اف گفت. این صحبت هاست. و گاسان گاسانوف وارد می‌شود، تمام لرزان، توضیح می‌دهد که سفیر روسیه ادعا می‌کند، شایمیف بلافاصله رو به من کرد: "اما تو موافقت نکردی، یا چی؟" من می گویم موافق بودم اما سفیر مخالفت می کند. گیدار علیویچ به شایمیف نگاه کرد و پرسید که چرا معاونان نخست وزیر امضا می کنند: "من و شما مردم نیستیم، یا چه؟ بیا امضا کنیم.» اینجا اعتراض کردم که حق نداریم. این به طور کلی نقض تمام هنجارهای بین المللی است، معلوم می شود که یک توافق بین دولتی است. در عمل معلوم می شود که شما تاتارستان را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت می شناسید. علی اف پرسید چرا می ترسم - من پاسخ دادم که از هیچ چیز نمی ترسم. او پرسید که آیا می ترسم آنها را از کار برکنار کنند؟ او پاسخ داد که نمی دانم، اما می تواند باشد. او پرسید چه کسی مرا از کار برکنار می کند و من پاسخ دادم: "شیمیف". علی اف از شیمیف پرسید که آیا مرا از کار اخراج می کند و او پاسخ داد که این کار را نمی کند. بعد علی اف به ما گفت برو سند را دوباره بنویس. بیا دوباره بنویس پس از آن لازم بود سفیر را ببینم.

این حماقت است - گاهی اوقات دیپلمات ها چنین اشتباهاتی می کنند که نمی توان آنها را مجاز دانست. اساساً دیپلماسی هنر این است که افکار شما را به افکار شخصی که با او صحبت می کنید تبدیل کنید. یعنی به تدریج باید گفت و گو را به گونه ای برگردانید که او به این فکر برسد. شما این ایده را تحمیل نکردید، بلکه خودش به آن رسید.

تحریم ها به تاتارستان فرصتی برای دستیابی به اهداف بیشتری می دهد سطح بالانسبت به سایر موضوعات

- آیا تاکنون توافقی بین یک موضوع فدراسیون و یک کشور دیگر انجام شده است؟

- نه، همه چیز از قبل وجود دارد. در حال حاضر قوانینی وجود دارد: هم قوانین ما و هم قوانین فدرال وجود دارد که امضای اسناد را تنظیم می کند. و من به دلیل دیگری مدارک را به وزارت خارجه دادم. خوب، ما یک سند، یک سند را با یک کشور امضا خواهیم کرد، اما در عین حال نمی دانیم - فدراسیون روسیه، به عنوان یک کشور فدرال، ممکن است تعهدات دیگری در قبال این کشور یا کشورهای ثالث داشته باشد که ممکن است با توافق ما در تضاد باشد. برای جلوگیری از این اتفاق، لازم است (مانند مارکسیسم-لنینیسم - «سه منبع، سه مؤلفه») به همه جهات نگاه کنید و از همه طرف محافظت کنید. در غیر این صورت، می توانید آنقدر اشتباه کنید که مجبور شوید برای مدت طولانی اصلاح کنید و برای مدت طولانی عذرخواهی کنید.

- نقش منطقه در هموارسازی درگیری ها با سایر مناطق چیست؟

- من در مورد اصطلاح "منطقه" تردید دارم. منطقه چیزی فراتر از موضوع فدراسیون است. ما هنوز سوژه های فدراسیون را داریم. و سپس، همانطور که ژیرینوفسکی پیشنهاد کرد، ما هفت موضوع را در یک منطقه ترکیب می کنیم و سپس در مورد مناطق صحبت خواهیم کرد. به خصوص در شرایط فعلی، موضوعات فدراسیون نقش بسیار مهمی را ایفا می کنند، زیرا سرمایه گذارانی که از همکاری با فدراسیون روسیه به عنوان یک کل منع شده اند، اصولاً حق کار با افراد فدراسیون روسیه را دارند. بنابراین در حال حاضر لازم است از این لحظه به شدت استفاده شود و سرمایه گذاران جذب شوند.

من برای تاتارستان خود بسیار خوشحالم، هر بار که تلویزیون تماشا می کنم و هر بار خوشحال می شوم: شرکت ها در حال افتتاح هستند، منطقه ویژه اقتصادی Yelabuga کار می کند، کارخانه مندلیف کار می کند - همه چیز کار می کند، همه چیز شارژ می شود. و در حالی که این تحریم ها وجود دارد - البته گفتن این حرف گناه است، اما چه باید کرد - من فکر می کنم که این به تاتارستان فرصت می دهد تا در مقایسه با موضوعات دیگر به سطح بالاتری برسد. اما برای این کار، تکرار می کنم، لازم است مطالعات امکان سنجی بسیار شایسته برای هر پروژه ای تهیه شود. اگر اشتباه بپزیم بلافاصله مشخص می شود.

گاهی اوقات این اتفاق می افتد - یک سرمایه گذار بالقوه می آید و آنها شروع می کنند به او می گویند: "بیا این کار را اینگونه انجام دهیم، آنطور، آنطور." درس می‌خواند، صبح می‌آیم صبحانه می‌خورم، می‌گوید: باشه، کاری نمی‌کنم، رفتم. می پرسم چرا و بنابراین، او توضیح می دهد که در پروژه ما نوشته شده است که ما همه چیز را می دزدیم. یعنی همه چیز را می بینند. و بنابراین، هر حرکت اشتباه، هر نادرستی، حتی یک کلمه گیج کننده می تواند تاثیر داشته باشد.

چنین موردی وجود داشت. اتحاد جماهیر شوروی یک هیئت نظامی از کویت را پذیرفت. از جمله باغ وحش را به آنها نشان داد. سپس مردم ما نزد آنها رفتند و وزیر دفاع کویت گفت: گوش کنید من یک خرس قطبی می خرم. و در زبان عربی «دب» خرس است، «دُبابه» تانک است. مترجم ظاهراً یا خسته بود یا چیز دیگری و ترجمه کرد که می خواهند تانک های سفید بخرند. مردم ما تعجب می کنند که چرا به تانک های سفید نیاز دارند. او می گوید نمی داند و از او می خواهند که دوباره بپرسد. ارتش کویت دوباره می گوید که او یک خرس قطبی می خرد. مترجم تکرار کرد: "می بینی، تانک های سفید." خیلی به ترجمه بستگی دارد.

تا آخر عمرم یادم بود کار مترجم چقدر ارزش دارد. هنگامی که شایمیف از آمریکا بازدید می کرد، در مدرسه کندی در دانشگاه استنفورد، دانشجویانی برای سخنرانی او آمدند. مترجم به قدری عالی بود که کلمات را ترجمه نمی کرد، بلکه معنای آنچه را که شایمیف می خواست بگوید را ترجمه می کرد. و هنگامی که ده دقیقه بعد، دانش آموزان شروع به نشستن روی پله ها کردند و به او گوش دادند، این برای من پیروزی عقل بشری بود. من نگاه می‌کنم که مترجم چگونه می‌گوید، او حرفی به همراه نمی‌آورد، بلکه به سادگی و با درک ذهنیت آمریکایی آنچه شایمیف می‌گوید، به انگلیسی آمریکایی تمیز و زیبا ترجمه می‌کند. و تشویق های بعد از اجرا برای من بزرگترین افتخار بود. من این مترجم را تا آخر عمر به یاد دارم - خیلی باحال است.

- آیا در سفرهای شیمی اف به کشورهای عربی به عنوان مترجم عمل می کردید؟

- وقتی کسی در اطراف نبود، شایمیف را ترجمه می کردم، اما معمولاً یک مترجم وجود داشت.

"تمام زندگی ام مورد سرزنش روسای دستگاه ها قرار گرفتم که چرا جلساتی برگزار نمی کنم"

- از ساختار بخشی که رهبری کردید بگویید. و در حال حاضر فعالیت مربوطه چقدر متفاوت است؟

- زمان می گذرد، همه چیز تغییر می کند، واقعیت ها تغییر می کند، زندگی تغییر می کند، نگرش ها نسبت به این یا آن رویداد تغییر می کند، رویکردها تغییر می کند. و اینکه بگوییم یک بخش، که در سال 1996 ایجاد شد، باید همچنان باقی بماند، به نظر من، کاملاً صحیح نیست. این بخش برای اطمینان از فعالیت های رئیس جمهور جمهوری تاتارستان ایجاد شد. زمانی که ایجاد شد، عملاً فعالیت رئیس جمهور و نخست وزیر و شهردار و بقیه را تضمین کردیم. سپس واقعاً چنین نیازی وجود داشت: هیچ متخصصی وجود نداشت - یک، دو - هیچ کس نمی دانست وظایف چیست و چگونه آنها را حل کند ، لازم بود در اینجا اشتباه نکنیم. و برای اینکه اشتباه نکنیم، البته مسیری را در پیش گرفتیم که اداره روابط خارجی را ایجاد کرد.

تا سال 1996، من یک مشاور بودم و بعد احساس کردم که به سادگی نمی توانم آن را از نظر فیزیکی بیرون بکشم. یکبار شمردم، معلوم شد که 176 روز در سال در یک سفر کاری بودم - این چه نوع کاری است؟ لذا رایزنی کردند و تصمیم به ایجاد اداره روابط خارجی گرفتند. یک فرضیه وجود داشت - بیایید وزارت روابط خارجی را ایجاد کنیم. من می گویم - می دانید، آمریکایی ها یک بخش دارند و بگذارید ما هم یک بخش داشته باشیم. چرا باید اذیت کنیم، چرا باید باعث نارضایتی شویم یا به کسی در مسکو فرصت حدس و گمان بدهیم - آنها وزارت امور خارجه دارند، آنها درگیر امور خارجی هستند ... همه چیز باید در نظر گرفته شود. و بنابراین ، با کمال میل - وزارت روابط خارجی. و همه کاملاً فهمیدند. و در سفرهای خارج از کشور، کسی مرا مدیر بخش صدا نمی‌کرد، من را وزیر صدا می‌کردند.

- مسئله پرسنل چگونه حل شد؟

- من این را بزرگترین کار موفق خود می دانم. چون من هرگز کسی را استخدام نکرده ام. آنها توصیه می کنند: "اوه، ایبت مالای. سویلش تاتار؟ روسیه خاکیشه؟ سویلشه انگلیسی؟ یوک، کریاگه یوک!» و بس. و همین بود. من معمولا چگونه این کار را انجام می دادم؟ مردی آمد، من با او صحبت کردم و سپس شرایطی را تعیین کردم: او شش ماه کار می کند، و اگر درست نشد، بدون توهین از او جدا می شویم. و از بین بسیاری از نامزدها، به اعتقاد من، من موفق شدم 26 نفر حرفه ای را جذب کنم که می توانستند همه چیز را ببندند: پروتکل، فعالیت دیپلماتیک، و اقتصاد، و می توانستند همراهی کنند، و هر چیزی. خب کار زیاد است.

در تمام عمر سران دستگاه ها به من سرزنش می کردند که چرا جلساتی برگزار نمی کنم. من هرگز جلسه ای نداشته ام. من همیشه گفته ام به دو دلیل نمی توانم جلساتی برگزار کنم. اولا برای وقت مردم متاسف شدم. بیست و شش نفر نشسته اند و من با رستم صحبت می کنم و برای یک رستم تکلیف می گذارم. بقیه چیکار کنن ثانیاً ، اگر بخواهم کسی را سرزنش کنم و در مقابل کل تیم شروع به برخورد با او کنم - به نظر من این کاملاً صحیح نیست.

بنابراین، ترجیح دادم این کار را انجام دهم: می آمدم، مقدار کاری را که باید انجام می شد یادداشت می کردم و با کارمندانی که نیاز داشتم تماس می گرفتم. و بعد به یکی از آنها گفت که هر سه با هم جمع شوند و تا فردا آن چه در حال بحث است آماده است. و چون نزد من آمدند و گفتند انجام آن محال است، گفتم: «ممکن است، چون نمی خواهی. هیچ کاری نیست که نتوان انجام داد. تمام کارهایی که پیش روی انسان گذاشته می شود، قابل اجرا و حل شدنی است. شما فقط باید خودتان تصمیم بگیرید که باید این کار را انجام دهید. و بنابراین، البته، راحت تر می توان گفت که این آنجا نیست، این یکی رفته است. هیچکس اهمیت نمیدهد. وظیفه ای دارید؟ تصمیم بگیرید. نمی توانید تصمیم بگیرید؟ کمک کنیم." این اتفاق می افتد که یک فرد نمی خواهد انجام دهد، پس باید به او کمک کنید. اما در دیپلماسی چنین کارهایی وجود ندارد.

روابط با وزارت خارجه و خاطرات پریماکوف

- شما قبلاً در مورد یوگنی ماکسیموویچ پریماکوف صحبت کرده اید که مدت قابل توجهی ریاست وزارت امور خارجه را بر عهده داشت. آنها گفتند که قبلاً در روابط با وزارت خارجه مشکلاتی وجود داشت، اما بعداً روابط بهتر شد. ممکن است در این مورد بیشتر به ما بگویید؟ بالاخره امروز معلوم شد که گروه چشم انداز راهبردی روسیه و جهان اسلام که زیر نظر شما و زیر نظر پریماکوف ایجاد شده بود کار می کند.

- این گروه البته مورد نیاز است. باید مردم بیایند، تبادل نظر کنند و بعد یک چیزهایی را به کوه بدهند. در مورد رابطه با وزارت خارجه می خواهم تصحیح کنم: در وزارت خارجه با کوزیرف رابطه بدی داشتم. چون من این شخص را درک نکردم و او را درک نکردم. یک بار مصاحبه کرد و از او این سوال پرسیده شد که خط دیپلماتیک رفتار بین المللی فدراسیون روسیه چیست؟ و او پاسخ داد که ما سیاست بین المللی ایالات متحده آمریکا را دنبال می کنیم. من آن را گرفتم و در یک مصاحبه به زبان آوردم که نمی‌دانم چگونه وزیر خارجه یک کشور مستقل می‌تواند بگوید که کشورش راه کشور دیگری را دنبال می‌کند. پس از آن دستور داده شد که من را وارد وزارت خارجه نکنند و من با وزارت خارجه در ارباط ملاقات کردم: در یک کافه ازبکستانی نشستیم، چای نوشیدیم و صحبت کردیم.

بار دوم، زمانی که در قندهار وقایع رخ داد، مرا به شدت ناامید کرد. در سال 1995، من با رهبر جنبش طالبان (که در روسیه و بسیاری از کشورهای دیگر تروریست شناخته شده و ممنوع است) ملاقات کردم. آرواحدها). ملا عمر به من گفت که بچه های ما سال نو را در خانه جشن می گیرند. او مرد شرافتی بود، بنابراین من او را باور کردم. خوشحال رسیدم و گزارش دادم. آندری کوزیرف بدون دوبار فکر کردن در مصاحبه ای گفت که ما توافق کردیم که بچه های ما سال نو را در خانه جشن بگیرند و او شخصاً به دنبال آنها برود. من به افغانستان می رسم و چنین برخوردی با من طوری شد که انگار یک غریبه آمده است و قبل از آن برخورد بسیار خوبی وجود داشت. و از رئیس پادگان می پرسم چه اتفاقی افتاده است. او پاسخ داد: می دانید، ملا عمر گفت که چون وزیر امور خارجه قول داده است که برای خلبانان بیاید، پس وقتی آمد، آنها را تحویل می دهند. یک ماه بعد، کوزیرف حذف شد.

من پرت می شوم، ما در مورد یوگنی ماکسیموویچ صحبت می کردیم. من در دانشکده شرق شناسی دانشگاه لنینگراد تحصیل کردم و دوره کارآموزی خود را در رادیو در مسکو گذراندم. اوگنی ماکسیموویچ در آن زمان مدیر موسسه شرق شناسی بود و من می نوشتم پایان نامهدر مورد یک موضوع نسبتاً رسواکننده در مورد وضعیت فلسطین در سال 1948. و برای من (طبق تمام اسنادی که مطرح کردم) معلوم شد که اسرائیل به عنوان یک کشور توسط اتحاد جماهیر شوروی ایجاد شده است. وقتی آمدم سرم و گفتم حالم چطور است، جواب داد که اگر می خواهم دوشی بگیرم اینطور بنویسم. و سپس سیاست شوروی به گونه ای بود که اسرائیل یک کشور تهاجمی است که توسط ایالات متحده آمریکا ایجاد شده است. چه باید کرد؟

من به مسکو رسیدم و سردبیر نسخه عربی، بلیایف، گفت: "به ماکسیمیچ بروید، مشورت بخواهید." نزد او آمدم: من دانشجوی سال پنجم هستم و او دانشگاهی است. فکر کردم حالا می‌گوید: «بله، تو برو». و او قبول کرد، می دانید؟ و مدت زیادی با هم صحبت کردیم، او به من گفت که حتی برای یک کتاب هم می دهد زبان انگلیسی، فقط برای سه روز می گوید چند تفنگ نصب کردیم، چند هویتزر، چند افسر شوروی که جنگ را پشت سر گذاشتند به اسرائیل رفتند تا با اعراب بجنگند. پس به من گفت که بنویسم. من جواب دادم که دو تا می گیرم. و او: «اگر دوشی گرفتی، می آیی برای من کار می کنی». او فرد شگفت انگیزی بود، سپس چندین بار با او صحبت کردیم. شما باید در شرایط نامشخص شهامت داشته باشید - در این کشور، با چنین رئیس جمهوری - زمانی که یوگسلاوی شروع به بمباران کرد، هواپیمای در حال پرواز به سمت ایالات متحده را بچرخانید. او با مسئولیت خود هواپیما را چرخاند و در اعتراض به بمباران از آنجا دور شد.

- در اصل، این تغییر بردار در سیاست خارجی ما بود. این قبلا در جریان بوده است.

- نه، به این نرسید، زیرا اکثریت همان دژخیمان یلتسین باقی ماندند. اما این که او چنین شهامتی را به خود گرفت، البته ضربه بزرگی به کل زندگی بین المللی بود. به خصوص برای آمریکایی ها.

به نظر من آمریکایی ها لیبی را به قصد تضعیف اروپا نابود کردند.

ما به آرامی از منطقه به سمت مسائل بزرگتر سیاست بین المللی حرکت کرده ایم. با توجه به اینکه شما در درجه اول یک عرب گرا هستید، مایلم ارزیابی شما را از وضعیت خاورمیانه و سوریه، فعالیت های کشورمان در این منطقه بدانم؟

سعی می کنم باهوش تر باشم هر جا آمریکایی ها بروند، همه جا جنگ شروع می شود، همه جا قربانیان ظاهر می شوند، همه جا قتل شروع می شود، همه جا بی نظمی آغاز می شود. من درک می کنم که آنها فقط به همه اینها نیاز دارند. چه چیزی آنها را از صدام حسین باز داشت؟ آنجا هیچ سلاحی وجود نداشت. من سه بار به عراق رفته ام، آنجا سلاح های شیمیاییهیچ تهدید جدی وجود نداشت اما کشور و قبایل را نگه داشت، آرام کرد. معمر قذافی چطور؟ در عربی، عبارت "القاعده" وجود دارد - رهبر یا فرمانده. وقتی همدیگر را دیدیم، او را «القاعده» صدا کردم و او به من نگاه کرد و گفت: «لا انا مش کائد، انا موفکر» - «من رهبر نیستم، من یک متفکر هستم».

بدترین چیز این است که به نظر من آمریکایی ها لیبی را عمدا نابود کردند تا اروپا را تضعیف کنند. زیرا لیبی به عنوان سپر بین آفریقای سیاه و اروپا عمل می کرد. معمر قذافی نیجریه‌ای‌ها، سودانی‌ها، الجزایری‌ها و بقیه را مهار کرد. تغذیه می کرد، چون پول داشت و نوعی یارانه می داد. مرزها مستحکم شد. و حالا حتی به نظر می رسد که آمریکایی ها عمدا لیبی را بمباران کردند تا اروپا را تضعیف کنند و موفق شدند.

و چرا اروپا را تکان داد؟ اینکه بگوییم اروپایی ها بدون آنها نمی توانند کار کنند و در ازای پرداخت هزینه از آنها حمایت کنند. آمریکایی ها هیچ کاری را مجانی انجام نمی دهند. کویت بیش از 20 سال پیش از تجاوز عراق آزاد شد، اما همچنان بدهی های خود را به ایالات متحده می پردازد. در مورد سوریه نیز همین اتفاق خواهد افتاد، در مورد عراق نیز همین اتفاق خواهد افتاد. عراق پس از جنگ اول برنامه نفت در برابر غذا داشت. من به آنجا می روم و عراقی ها به من می گویند که این یک سرقت است. آمریکایی ها نفتکش ها را هل می دهند، نفت مجانی بار می کنند و می برند. دزدان! آمریکایی ها وحشتناک هستند.

من هم مثل شهرزاده می آمدم و مثل های پشتون برایشان می گفتم.

- شما قبلا گفته اید که برای مذاکره با طالبان در افغانستان رفته اید. میشه روی این مطلب توضیح بیشتری بدید؟ در مذاکرات و ارتباط ساده با مردم آسیای مرکزی و خاورمیانه چه نکاتی را باید در نظر گرفت؟

- که در این موردخوشحالم که شرق شناس هستم، در شرق به دنیا آمده ام و تقریباً تمام عمرم را در شرق گذرانده ام، این روی ذهنیت من هم تأثیر گذاشت. وقتی شایمیف به من گفت که بچه‌های ما به مشکل خورده‌اند و پرسیدند که آیا می‌روم، اولین فکرم این بود - همین است، من می‌آیم، آنجا مرا دستگیر می‌کنند و من را در همان جایی که خلبان‌های اسیر شده بودند می‌اندازند. ما رفتیم، ضمیر کابلوف نماینده وزارت امور خارجه هم رفت، گبدالله حضرت [گلیولین] هم رفت.

پس رسیدیم، شورا (مجلس) جمع شد. در جلسه شورا بلافاصله به ما گفتند که آنها (خلبانان. - آرواحدها) جنایتکاران، برای کشتن مردم خود گلوله آوردند و به همین دلیل مستحق مجازات اعدام هستند. کابلوف سعی کرد چیزی بگوید (و پشتو را خوب صحبت می کند)، آنها حتی به او گوش نمی دهند. این همه، گفتگو تمام شد، ممنون، خداحافظ. به کابلوف گفتم که حرف را به من بدهد. کابلوف می گوید: وزیر امور خارجه تاتارستان اینجاست، به او صحبت کنید. من شروع کردم به صحبت روسی، اما آنها گوش نمی دهند. به عربی رفتم و می گویم: «شما همه طالبان هستید، همه درس می خوانید قرآن مقدسبه زبان قرآن بزرگ صحبت کنیم.» و من کاملاً می دانستم که آنها زبان عربی را نمی دانند، آنچه در سوره ها نوشته شده می دانند، اما معنی را نمی فهمند.

مدتی نشستند. سپس با وزیر امور خارجه که عربی می دانست تماس گرفتند و من همه چیز را در مورد تاتارستان گفتم. چهل دقیقه صحبت کرد. او گفت که تاتارستان یک جمهوری اسلامی است. سپس احادیث حضرت محمد (ص) را یادآور شد. گفت حاجی هستم، بلافاصله همه آمدند و دستم را زدند.

اما بعد با یک چیز آنها را کشتم: "حالا" می گویم: "قصه های پشتون ها را برای شما تعریف می کنم." و پشتون‌ها شرافتی دارند که حتی در مورد آن نمی‌دانستند ("پشتونوالایی". اد.). آن را در کتابخانه پیدا کردم و قبل از رفتن آن را مطالعه کردم. برایشان داستانی تعریف کرد. بیشتر خواستند. و من می گویم که بعدی در بازدید دوم است. و هر بار من هم مثل شهرزاده می آمدم و از پشتون ها برایشان مثل می گفتم.وقتی آمدم، حتی بچه ها را سر سفره دعوت کردند، گوسفندی را ذبح کردند.

دیپلماسی چیزی است که وقتی به مذاکره می روید هرگز نمی توانید خالی بمانید. گفتگو به بن بست می رسد: نه شما می توانید حرکت کنید و نه او می تواند حرکت کند. اگر شروع به درو کردید، به این معنی است که او در اینجا به خطر افتاده است. اگر او شروع به درو کند، ما مانند دو گاو نر خواهیم ایستاد و چیزی به دست نمی آوریم. من همیشه لحظه خوبی داشتم - شروع کردم به صحبت در مورد موضوع دیگری. هر فردی که با او ارتباط برقرار می کنید یا قرار است با او ارتباط برقرار کنید سرگرمی های خاص خود را دارد. یکی تمبر جمع می کند، یکی گل وحشی جمع می کند، یکی عاشق شاهین است، یکی عاشق ماهیگیری است، یکی اسب است، دیگری چیز دیگری است. دانستن همه اینها با جزئیات غیرممکن است. اما برای اینکه انسان در مورد موضوع مورد علاقه خود صحبت کند، کافی است خیلی کم بدانیم.

و وقتی به بن بست رسید و احساس کرد که همه چیز - اگر به همین منوال ادامه پیدا کند، هیچ چیز درست نمی شود، او یک استراحت پیشنهاد کرد و شروع به صحبت در مورد موضوع دیگری کرد. با تعجب نگاهم می کنند و بعد می گویند. و طرف صحبت در حال جوشیدن است، زبانش شل شده است، او نسبت به شما نگرش کاملاً متفاوتی دارد، او با آنچه شما می گویید نگرش کاملاً متفاوتی دارد. و به تدریج می توانید از قبل بپرسید: "یک استراحت یا ما هنوز موافقت خواهیم کرد؟" او مذاکره را انتخاب می کند. و بس.

چرا عربی را انتخاب کردید؟ دلیل انتخاب مرد جوان چه بود؟

«مرد جوان به طور کلی آدم عجیبی است. من از ازبکستان به لنینگراد رفتم، زیرا هر دو خواهرم در آنجا تحصیل کردند. مادر از لنینگراد با یک بیمارستان به ازبکستان تخلیه شد و می خواست برگردد. پس خواهران را برگرداند و بعد به من گفت: خدمتت را در ارتش تمام می کنی و به لنینگراد هم می روی.

من رسیدم. خدمت سربازی من به خوبی و با موفقیت پیش می رفت، من سرکارگر لشکر بودم و با لباس فرم، فقط یک سرباز شجاع شویک، نزد خواهر بزرگترم آمدم. همدیگر را دیدیم، در آغوش گرفتیم، او از من پرسید که بعداً چه کار خواهم کرد. می گویم همین است، می روم مدرسه نظامی. و قبل از آن، من قبلاً دو بار وارد دانشکده شرق شناسی دانشگاه لنینگراد شده بودم و نتوانستم وارد شوم، زیرا چیزی نمی دانستم. حتی زبان های بیشتر. در مدرسه روستا چه زبان هایی وجود دارد؟ و من به او گفتم: "همین، به جهنم دانشکده شرقی شما، من رفتم." خواهر می گوید: من نمی خواهم برادرم سربازی شود. می گویم: ببین روزنامه ها می نویسند من چقدر خوبم و قول حمایت دادند، از بخشی ارجاع می شود، بخشی پرداخت می شود. صبح روز بعد مرا برد و به دانشکده شرق شناسی برد. اومدم اونجا

و چرا عربی - می توانم بگویم. در کلاس هشتم، مادرم فرهنگ لغت روسی-عربی بوریسف را به من داد. چرا او آن را به من داد، به چه منظور؟ بدون اینکه چیزی بگویم، آن را آوردم - شما اینجا هستید. و از این به بعد از بین رفته است.

- امروز، از آنچه شما "پارتیزان"، چیز زیادی باقی مانده است؟

- می دانی، امروز هم می توان «پارتی بازی» کرد، اما با عقل. اگر به خط کلی آسیب نرسانید، پس "حزب". به یاد دارم که والنتینا ماتوینکو مدیر بخش روابط عمومی و روابط پارلمانی وزارت امور خارجه بود. اومدم خودمو معرفی کنم او به من نگاه کرد و گفت: "پس من می دانم که شما یک پارتیزان هستید. هر کاری می خواهی بکن، اما اگر گرفتارت شد، حلق آویزت می کنم».

بحث و گفتگو()

در تئاتری به نام کاریف ، مراسم یادبود مدنی برای دستیار سابق رئیس جمهور جمهوری تاتارستان و معاون دومای ایالتی مجلس ششم تیمور آکولوف برگزار شد.

(کازان، 3 مه، Tatar-inform، Aliya Zamaleeva). امروز در کازان، در تئاتر کاریف، مراسم یادبود مدنی برای دستیار سابق رئیس جمهور جمهوری تاتارستان و معاون دومای ایالتی مجلس ششم تیمور آکولوف برگزار شد.

صدها نفر برای وداع با آن مرحوم آمده بودند، مراسم تشییع جنازه با حضور مینتیمر شایمیف، مشاور دولتی تاتارستان، عسگات صفروف، رئیس دفتر رئیس جمهور جمهوری تاتارستان و بسیاری دیگر برگزار شد.

اولین رئیس جمهور جمهوری، مشاور دولتی جمهوری تاتارستان، مینتیمر شایمیف، در ارتباط با مرگ نابهنگام آکولوف به خانواده و دوستان وی تسلیت گفت.

"حتی اگر تیمور یوریویچ منصب دولتی نداشت، من مطمئن هستم که بسیاری از کسانی که او را می‌شناختند، که تا به حال با او ارتباط برقرار کرده بودند، مانند امروز برای خداحافظی با او می‌آیند. مردم را خیلی دوست داشت. این کیفیت مورد توجه همه است. از هر کی بپرسی همه می گویند: چه مرد خوبی بود. مینتیمر شایمیف گفت و این بالاترین امتیاز است.

مشاور دولتی جمهوری تاتارستان خاطرنشان کرد: تیمور آکولوف در خاستگاه شکل گیری سیستمی برای اطمینان از فعالیت اقتصادی خارجی جمهوری تاتارستان در دهه 90 سخت ایستاد و برای تقویت تعامل این جمهوری با کشورهای خارجی بسیار انجام داد. . در این امر، به گفته شایمیف، تجربه، کاریزما و دانش در بسیاری از زمینه ها به او کمک کرد. رئیس جمهور اول جمهوری به حضار یادآور شد که تیمور آکولوف پنج زبان (روسی، تاتاری، انگلیسی، عربی و ازبکی) می داند.

"تیمور یوریویچ، خوب بخواب! شما کار خود را انجام دادید.

شما می توانید در مورد حرفه ای بودن و ویژگی های تجاری او صحبت کنید. اما مهمترین چیز این است که تمام ویژگی های حرفه ای او از ویژگی های انسانی او نشات می گرفت. او بسیار جذاب، صمیمانه در روابط، دوستانه، کاریزماتیک بود.» به گفته این نماینده مجلس، همه این ویژگی ها در نشست های بین المللی نقش مهمی ایفا کردند که وی پیروز از آن بیرون آمد. یوری کمالتینوف بخش ایجاد شده توسط آکولوف را یکی از قدرتمندترین ساختارهای دفتر رئیس جمهور جمهوری تاتارستان نامید.

او می‌توانست به خیلی‌های دیگر بیاموزد که چگونه درست زندگی کنند، چگونه درست کار کنند، چگونه با مردم درست رفتار کنند، با خانواده، کار کنند، با جمهوریت. نایب رئیس مجلس جمهوری گفت و از این منظر بسیار غم انگیز و غم انگیز است که او دیگر آنجا نیست.

معاون نخست وزیر جمهوری تاتارستان - وزیر صنعت و تجارت آلبرت کریموف تیمور آکولوف را فردی بسیار تحصیلکرده، عمیقا شایسته، باهوش و باهوش نامید. او گفت: «بنابراین او در حافظه ما باقی خواهد ماند.

تیمور آکولوف از دیرباز با کازان در ارتباط بوده است دانشگاه فدرال. ریاض مینزاریپوف، معاون اول KFU تاکید کرد: "تیمور یوریویچ همیشه شاد و خوش بین بود." معاون آموزشی خاطرنشان کرد که او به راحتی و به طور ارگانیک در زندگی بخش قرار می گیرد و دانشجویان به او احترام می گذارند و دوست داشتند با او ارتباط برقرار کنند.

«امروز با مردی خداحافظی می کنیم که زندگی اش نمونه ای از وفاداری به وظیفه است. تیمور یوریویچ فردی بود که همیشه برای رسیدن به نتایج بالا تلاش می کرد. او در رشته خود حرفه ای بود. ایرینا ترنتیوا، رئیس شورای کهنه سربازان اداره ریاست جمهوری جمهوری تاتارستان، گفت: عمدتاً به لطف مهارت های سازمانی منحصر به فرد، ویژگی های منحصر به فرد انسانی، جمهوری ما اولین و مطمئن گام ها را در عرصه بین المللی برداشت.

فارغ التحصیلان 2013 تیمور آکولوف

تیمور آکولوف

در طول زندگی تاخت و تاز کنید. از اروپا تا آسیا

تیمور آکولوف در سال 2013 از دانشکده روزنامه نگاری دانشگاه دولتی روسیه برای علوم انسانی فارغ التحصیل شد. در حال حاضر او کارمند نشریه آنلاین Lenta.ru است.

- الان چیکار میکنی؟

من برای نشریه آنلاین Lenta.ru کار می کنم. اخبار انجام می دهم و مطالب طولانی آماده می کنم. این همان چیزی است که ما به آن مواد بزرگ می گوییم. من یک موضوع از زندگی دارم. داستان های جالبو رویدادها این با کاری که قبلا انجام دادم تفاوت اساسی دارد. قبل از آن، من در روزنامه نگاری تجاری بودم: در هلدینگ رومدیا کار می کردم: پورتال تجاری BFM.ru، رادیو شکلات و Business FM. او با املاک و مستغلات سر و کار داشت. مواد بزرگ، مصاحبه ها، تجزیه و تحلیل بازارهای روسیه و اروپا را آماده کرد. همچنین یک برنامه در مورد املاک و مستغلات در رادیو "شکلات" وجود داشت، اما بیشتر به سبک "سبک".

- چگونه مواد «از زندگی» را پیدا می کنید؟

اول از همه ارتباط با مردم. شما در جستجوی مداوم هستید. جایی که من چیزی شنیدم، در مورد آن با جزئیات بیشتر بخوانید. ما با حجم بسیار زیادی از محتوای خارجی کار می کنیم.

- آیا خودتان را در روزنامه نگاری تلویزیون امتحان کرده اید؟

من آن را امتحان کردم، اما احساس کردم برای من نیست. من تجربه کار در شبکه های تلویزیونی Rossiya و Moscow 24 را داشتم. شروع کردم، سپس متوجه شدم: "باشه، این واقعاً برای من مناسب نیست." به دلایل مختلف کار نکرد. من به طور کلی چنین فردی هستم. من سعی می کنم آنچه را که به من علاقه دارد را پیدا کنم. من نمی توانم کارهایی را انجام دهم که به من علاقه ندارد.

در دوران دانشگاه رویایی داشتم: سفر به دنیا. وقتی از دانشگاه فارغ التحصیل شدم، راه ها باز شد. خیلی وقت بود، خیلی. شما حتی نمی دانید چه کاری انجام دهید. سپتامبر در راه است و شما مجبور نیستید جایی بروید. من به اروپا، آمریکا سفر کردم، به آفریقا نگاه کردم، سپس تحت این برنامه برای کار در اندونزی رفتم. بسیاری از دختران و پسران باهوش تصمیم گرفتند از چنین برنامه هایی استفاده کنند و برای کار به خارج از کشور بروند. اینطوری می شود: قرارداد می بندی، می آیی کشور دلخواهت، حقوق می گیری، بهت مسکن می دهند. مهمترین چیز یک تجربه جدید است، تمرین زبان انگلیسی. زمان خیلی باحالی بود!

- روزنامه نگاری را در دوران تحصیل یا بعد از فارغ التحصیلی شروع کردید؟

البته در دوران دانشجویی کار می کردم. سال های دانشجویی بسیار سرگرم کننده بود: مهمانی ها، پیاده روی. حتی از سال دوم شروع می‌شود، شما می‌توانید دو بار در هفته در هر نشریه، در هر کانال تلویزیونی کار کنید. یا فقط برای خودتان یک دوره کارآموزی بگیرید. این به شما دو چیز می دهد: تمرین و تجربه. زمانی که از دانشگاه فارغ التحصیل می شوید، حقوق بالاتر خواهد بود. وقتی به یک شرکت یا جای دیگری می آیید و تجربه کاری شما را می بینند (مهم نیست که چه کاری انجام داده اید)، احتمال استخدام شما بیشتر است.

- در مورد معلمان به ما بگویید: چه کسی بیشتر به شما کمک کرد یا دوست داشت؟

من دو موضوع مورد علاقه داشتم. نمی توانم دقیقاً بگویم نام آنها چیست. اولی به نظرم «صدا به سینما» است. یک معلم دیوانه وار جالب از کانال تلویزیونی Kultura وجود داشت. موضوع دوم «تاریخ سینما» است. توسط استاد بسیار خوبی تدریس شد. او پرواز کرد کشورهای مختلف، کار همه کارگردان ها را می دانست.

- آیا برای STK کار کرده اید؟

بله، ابتدا صحنه هایی را فیلمبرداری کردم. اما بعد مجبور شدم انتخاب کنم: درس بخوانم یا تیراندازی کنم و درس خواندن را انتخاب کردم. و قبل از ورود به دانشگاه، من در یک استودیوی تلویزیونی کودکان مشغول بودم: در آنجا گزارش می گرفتیم، فیلم های کوتاهی در مورد موضوعات مختلف، عمدتاً اجتماعی می ساختیم. یکی از فیلم هایی که نویسنده اش بودم، به نوعی جایزه بزرگ جشنواره استالکر مسکو را از آن خود کرد. من به شما توصیه می کنم زمان بیشتری را به تمرین اختصاص دهید - هیچ چیز نمی تواند جایگزین آن شود.

- آیا به نظر شما RSUH دانشگاه شایسته ای است؟

البته من دارم. به عنوان مثال، اگر MGIMO را انتخاب کنید، یک برچسب وجود دارد. اما کیفیت آموزش، در هر صورت، در دانشکده روزنامه نگاری RSUH یک مرتبه بالاتر است.

کریسانتو الکساندرا

فدورووا سوتلانا

جمهوری تاتارستان فردا با وزیر غیررسمی امور خارجه جمهوری که در زندگی او جایی برای یک شاهکار وجود داشت خداحافظی می کند.

در مبدأ ایستاد سیاست خارجیتاتارستان، دفاتر نمایندگی جمهوری تاتارستان را در ترکیه و سایر کشورها باز کرد، به فرار خلبانان از اسارت طالبان کمک کرد - این لیست ناقصی از شایستگی های "وزیر خارجه" غیرعمومی تاتارستان است. امروز پس از یک سال مبارزه با سرطان، تیمور آکولوف در سن 66 سالگی درگذشت. کارشناسان کسب و کار آنلاین به یاد می آورند که چگونه تیمور یوریویچ، که در دوران صدام حسین سفیر روسیه در عراق پیش بینی می شد، به KHP و کاماز کمک کرد تا روی پای خود بایستند و "همیشه جای او بود".

امروز 11 اردیبهشت بعد از یک دوره بیماری طولانی، معاون درگذشت دومای دولتیجلسه ششم، تیمور آکولوف، دستیار رئیس جمهور تاتارستان عکس: speaker.tatarstan.ru

«احساس می‌کنم شخصی نه تنها برای دیگران بار زیادی دارد، بلکه ارزشش را هم دارد.در آستانه تغییر سرنوشت"

امروز، دوم ماه مه، پس از یک بیماری طولانی، معاون دومای دولتی مجلس ششم، دستیار رئیس جمهور جمهوری تاتارستان درگذشت. تیمور آکولوف. درست یک هفته پیش در 5 فروردین 65 ساله شد. علت مرگ انکولوژی است، بیش از یک سال تیمور یوریویچ با یک بیماری جدی مبارزه کرد.

آکولوف در سال 1953 در شهر یانگی یول، منطقه تاشکند، ازبکستان SSR به دنیا آمد. پس از گذراندن خدمت در ارتش، او در کارخانه بالتیک به عنوان کارشناس کشتی مشغول به کار شد. Ordzhonikidze در لنینگراد و در سال 1979 با درجه ممتاز از دانشگاه دولتی لنینگراد در رشته تاریخ شرق فارغ التحصیل شد. به مدت سه سال - از 1979 تا 1982 - مترجم نظامی در یمن بود. آکولوف به زبان های عربی، انگلیسی و ازبکی مسلط بود. پس از مدت کوتاهی کار در کتابخانه علمیاو به مدت 9 سال دستیار دانشگاه دولتی کازان، وابسته سفارت اتحاد جماهیر شوروی در یمن بود و همزمان در مؤسسه علوم اجتماعی جمهوری یمن به تدریس پرداخت.

در سال 1991 او دعوت نامه ای را پذیرفت مینتیمر شایمیفو مشاور رئیس جمهور جمهوری تاتارستان در مسائل بین المللی شد - در واقع او باید این مسیر را در تاتارستان که در حال کسب استقلال بود از ابتدا شکل می داد. در سال 1995، او بخش روابط خارجی را در داخل دولت ریاست جمهوری ایجاد کرد و ریاست آن را بر عهده گرفت، اما در سال 2011 به وضعیت دستیار رئیس جمهور جمهوری تاتارستان بازگشت - قبلاً رستم مینیخانوف. درست است، او برای مدت طولانی زیر نظر رئیس جمهور جدید کار نکرد.

آکولوف تصمیم خود را به BUSINESS Online توضیح داد: "من از رئیس جمهور فعلی جمهوری برای درک درخواست من برای استعفا سپاسگزارم." - وقتی با او صحبت کردم، گفتم 20 سال در یک پست خیلی زیاد است. چیزی به نام خستگی فلز وجود دارد، یعنی فلز خسته می شود. و انسان حتی از نظر روانشناسی باید محل کارش را عوض کند. زمانی که شایمیف رئیس جمهور بود نمی توانستم آن را بپردازم. اما اکنون از رستم نورگلیویچ خواستم که با درخواست من برای استعفا با درک رفتار کند. اکنون احساس می کنم فردی هستم که نه تنها بار عظیمی را به دیگری واگذار کرده است، بلکه در آستانه تغییر سرنوشت است.

آکولوف از سرنوشت و اولین رئیس جمهور تاتارستان، مینتیمر شایمیف، به خاطر فرصتی که برای انجام کاری که مدتها دوست داشت تشکر کرد. عکس: shaimiev.tatarstan.ru

آکولوف از سرنوشت و اولین رئیس جمهور تاتارستان به خاطر فرصتی که برای انجام کاری که مدتها دوست داشت تشکر کرد. او توضیح داد: "من قبل از هر چیز از Shaimiev Mintimer Sharipovich سپاسگزارم - به خاطر این واقعیت که او زمانی من را به این موقعیت خاص دعوت کرد، برای این واقعیت که او من را تحمل کرد و در تمام تلاش ها به مدت 19 سال از من حمایت کرد." تیمور یوریویچ پس از استعفای خود در سال 2012 از روسیه متحد به مجلس دومای دولتی انتخاب شد.

او در ازدواج صاحب دو پسر شد، همچنین یک نوه به نام ملکه دارد که قول داد بیشتر از فرزندان به او توجه کند.

شاید سلامتی آکولوف تضعیف شده بود، که پسرش نادردر اکتبر 2015، دادگاه منطقه ای مسکو در کازان رای داد. پسر یکی از نمایندگان دومای دولتی به عنوان معاون نماینده تاتارستان در نمایندگی تجاری فدراسیون روسیه در ترکمنستان کار می کرد. یک پرونده جنایی علیه آکولوف جونیور در سال 2013 تحت بخش 4 هنر آغاز شد. 159 قانون جزایی فدراسیون روسیه ("کلاهبرداری در مقیاس بزرگ"). آغازگر تحقیقات یک تاجر کازان، مدیر کل Khimpromtrade LLC بود دیمیتری اشتین. همانطور که در دادگاه مشخص شد، آکولوف کارآفرین را تقریباً 11 میلیون روبل فریب داد و قول داد پلی پروپیلن تولید شده توسط پالایشگاه ترکمنستان را تامین کند، اما پس از دریافت پول ناپدید شد. دادگاه او را به 5 سال زندان محکوم کرد. همانطور که شرکت کنندگان در این روند به خبرنگار BUSINESS Online گفتند، تصمیم دادگاه برای Akulovs غیرمنتظره بود: آنها امیدوار بودند که متهم بازداشت نشود، اما به مجازات تعلیقی محکوم شود.

«یک بار او طالبان استبهاوران پنج ساعت صحبت کرد!»

خبر درگذشت آکولوف رئیس اتاق بازرگانی و صنایع جمهوری تاتارستان را به شدت ناراحت کرد. شامیلا آگیوا. "او بود شخص بزرگاو در گفتگو با خبرنگار بازرگانی آنلاین درباره آن مرحوم گفت، او باهوش و بی‌علاقه به دوستانش خیانت نکرد، باهوش است، اما سرطان‌شناسی به هیچ‌کس رحم نمی‌کند. "من بسیار متاسفم، عمیقا ناراحت هستم. ما او را از اولین سفر خارجی رئیس جمهورمان به خارج می شناسیم. در سال 1998 نمایندگی ما در ترکیه افتتاح شد. او در ایجاد تمام روابط بین‌المللی عالی بود، او موفق شد بازدیدهای زیادی از جمهوری ما ترتیب دهد.

آگیف خاطرنشان می کند که این آکولوف بود که ایدئولوژیست ایجاد نمایندگی های دیپلماتیک تاتارستان در خارج از کشور در نمایندگی های تجاری بود. رئیس اتاق بازرگانی و صنایع جمهوری تاتارستان اذعان داشت: «او در این مورد با وزارت اقتصاد و امور خارجه مذاکره کرد و تاتارستان بیشتر فرصت‌های خود را در خارج از کشور مدیون اوست. - فراموش نکنید، او یک پیشگام بود، اکنون خوش آمدید به سفر خارج از کشور، به نظر می رسد آسان بود، اما آن موقع نبود. حتی یوگنی پریماکوف از او بسیار تمجید کرد. زمانی به او پیشنهاد شد که در عراق سفیر شود و حتی در دوران سخت صدام حسین.

یوگنی پریماکوف (سمت چپ) به خوبی از تیمور آکولوف صحبت کرد. زمانی به او پیشنهاد شد که در عراق سفیر شود و حتی در دوران سخت صدام حسین. عکس: shaimiev.tatarstan.ru

همکار این نشریه یادآور شد که در آغاز دهه 2000، آکولوف به همراه وزیر سابق اقتصاد و صنعت جمهوری تاتارستان در هیئت مدیره کارخانه هلیکوپتر کازان OJSC بود. الکسی پاخوموفو سپس معاون مدیر کل FSUE Rosoboronexport سرگئی چمزوف. آگیف افزود: «علاوه بر کار در کارخانه هلیکوپتر کازان و توسعه روابط خارجی کارخانه، که افراد کمی از آن اطلاع دارند، به کاماز نیز کمک کرد. در عین حال، او غیرعلنی بود، اما همیشه در جای خود بود.»

آگیف همچنین داستانی را به یاد آورد که آکولوف را در دهه 90 تجلیل کرد. در سال 1995، اعضای طالبان یک هواپیمای ایل-76 را که حامل مهمات برای بدترین دشمنان جنبش، ائتلاف شمال بود، ربودند. این هواپیما متعلق به شرکت هواپیمایی خصوصی کازان "Aerostan" بود. همانطور که روزنامه نگار گفت جودت امینوفآکولوف 28 بار، حدود دو بار در ماه، به افغانستان پرواز کرد، آب آشامیدنی و غذا را برای زندانیان حمل کرد، ایستگاه رادیویی برای ارتباط با خانواده ها. در نتیجه خلبانان و خدمه - فقط 7 نفر - پس از یک سال اسارت، با ربودن هواپیما، فرار ناامیدانه و موفقی را انجام دادند که در سال 2010 فیلمی درباره آن ساخته شد. بر اساس روایت رسمی، آکولوف عملاً با طالبان در مورد آزادی خلبانان توافق کرده است، اما آنها خود به خود فرار کرده اند. اما نسخه ای نیز وجود دارد که او چنین موافقت کرد - و به روس ها اجازه خروج داده شد ...

رئیس اتاق بازرگانی و صنایع گفت: "در یکی از سفرهای خود به افغانستان، او در مذاکره با طالبان شجاعت زیادی از خود نشان داد - زمانی که آنها شروع به شک کردند، تیمور یوریویچ به مدت پنج ساعت به آنها درباره قرآن گفت." جمهوری تاتارستان - پس با اطمینان بسیار بیشتری وارد طالبان شد و توانست با آنها تماس برقرار کند تا هواپیمای ربوده شده ما را برگرداند. قرآن را به خوبی می دانست. و برای شاهکار هواپیما، همه افغانها از او بسیار قدردانی و احترام کردند.

مراسم یادبود آکولوف در تاریخ 3 می ساعت 10:00 در تئاتر برگزار می شود. کاریوا (خانه افسران سابق) در خیابان. پترزبورگ، 55b.

مراسم یادبود آکولوف در تاریخ 3 می ساعت 10:00 در تئاتر برگزار می شود. کاریوا (خانه افسران سابق) در خیابان. پترزبورگ، 55b عکس: BUSINESS Online

"در بارهنزد شيميف بيا و گفت: «آنها در حال پرواز هستند!»

به درخواست BUSINESS Online، کارشناسان سهم آکولوف را در توسعه تاتارستان و ایجاد روابط بین المللی جمهوری ارزیابی کردند.

واسیلی لیخاچف- عضو کمیسیون مرکزی انتخابات فدراسیون روسیه، دکترای حقوق، سفیر فوق العاده و تام الاختیار فدراسیون روسیه:

- شاید بتوان گفت، پدرخوانده تیمور آکولوف بودم. زمانی که در تاتارستان، در زمان رئیس جمهور مینتیمر شایمیف، به پیشنهاد من یک اداره روابط خارجی تشکیل شد، این سوال مطرح شد که چه کسی ریاست آن را بر عهده خواهد گرفت. و سپس یک روز در دانشگاه کازان سخنرانی کردم، ساختمان اصلی را ترک کردم و دیدم که تیمور روی "ماهیتابه" ما نشسته است. من او را خوب می شناختم - او تحصیلات عالی در لنینگراد، دانش زبان عربی، تجربه در وزارت امور خارجه، در خارج از کشور دارد. او به او توصیه کرد که با مینتیمر شاریپوویچ ملاقات کند و پیشنهاد ریاست بخش جدید را بپذیرد، که او نیز انجام داد.

تیمور در تمام این سالها خود را یک حرفه ای نشان داد، فردی که به خوبی منافع جمهوری را در فضای بین المللی نمایندگی می کرد. او برای افزایش اعتبار جمهوری ما در خارج از کشور، انعقاد انواع اعلامیه ها، ابلاغیه ها، موافقت نامه ها در زمینه روابط اقتصادی و فرهنگی بسیار تلاش کرد. من می دانم که تیمور آکولوف هم از سوی رئیس جمهور تاتارستان و هم از سوی دیگر نمایندگان رهبری این جمهوری ارزش زیادی داشت. حیف که تیمور اینقدر زود از ما جدا شد. البته ما همیشه از او به عنوان فردی که کارهای زیادی برای تاتارستان و فدراسیون روسیه انجام داد، یاد خواهیم کرد.

فاتح سیبگاتولین- معاون دومای دولتی فدراسیون روسیه:

- من فقط می توانم در مورد تیمور آکولوف چیزهای خوبی بگویم. او اولاً انسان بسیار خوبی بود و ثانیاً در سال های به اصطلاح حاکمیتی ما در روابط بین الملل در عرصه سیاست کارهای زیادی انجام داد. من سپس به عنوان وزیر کشاورزی کار کردم، ما نماینده جمهوری خود، عملاً به عنوان یک کشور مستقل، در خارج از کشور بودیم. ما در بسیاری از کشورها با او بودیم: هم در ایالات متحده آمریکا و هم در فرانسه. او مذاکره کرد و این سفرها را تدارک دید. مینتیمر شاریپوویچ او را بسیار دوست داشت و به او احترام می گذاشت. ما با هم معاون دومای ایالتی مجلس ششم بودیم. برای مردم، جز خیر، قادر به انجام کار دیگری نبود.

شما می توانید داستان قندهار را به یاد بیاورید - برای من و برای کل کشور، رهایی خلبانان یک معجزه بود! و در زمان ما، معجزات فقط از طریق دست انسان، از طریق سر انسان، از طریق انجام می شود قلب انسان. و این معجزه تا حد زیادی به لطف آکولوف اتفاق افتاد.

مراقبت او - ضرر بزرگبرای تاتارستان نمی توانم شخص دیگری را به جای او تصور کنم. آنچه او به دست آورده است قابل احترام است. مرد بسیار شایسته و خوبی بود.

ریمزیل والیف- تبلیغاتی

- تیمور آکولوف در واقع اولین دیپلمات تاتارستان بود. او هم رئیس بخش بین الملل و هم دستیار شایمیف بود. نقش او بسیار عالی است. تیمور یوریویچ را می توان به عنوان سفیر روسیه به جایی فرستاد، اما او تا آخرین بار از کازان آزاد نشد. من از مرگ او بسیار متاسفم، این یک ضایعه بزرگ است. او فردی بسیار خیرخواه و در عین حال دیپلماتی با اصول خاص خود بود. او سهم بزرگی در نجات خلبانان قندهار داشت. او مرد پیشرو در این روند بود - او 28 بار به آنجا پرواز کرد! او جزئیات را نگفت، اما این واقعیت که می‌دانست چگونه آن را بفهمد، از برخی شانس‌های مثبت استفاده کند و برخی چیزهای احمقانه، اقدامات ناسازگار و نادرست را که مداخله می‌کنند، پنهان کند، مطمئناً است. و سرانجام این اتفاق در 25 مرداد 96 رخ داد. وقتی این خلبانان از زمین بلند شدند، ستاره‌ترین لحظه زندگی او بود. او نزد شایمیف آمد و گفت: "آنها در حال پرواز هستند!" او مذاکره کرد، با شناخت جهان اسلام و ذهنیت عرب، او می دانست که چگونه با مقامات طالبان و مسکو ارتباط برقرار کند. از آنجایی که تیمور یوریویچ عادت داشت به نحوی منافع تاتارستان و منافع سیاست خارجی روسیه را با هم ترکیب کند و به نوعی هماهنگ شود، موفق شد موافقت کند. طالبان و همه شرکای دیگر با او رفتار خوبی داشتند. او توانست مذاکره کند. او مذاکره کننده خوبی بود، بنابراین نقش او در آزادی خلبانان ما بسیار زیاد است.

از این گذشته ، او می توانست این وظیفه را با خونسردی انجام دهد ، مانند یک مقام معمولی ، آن را بپذیرد: آنها اسیر شدند - همین. نه، او اصرار کرد، متقاعد شده بود که ترک کردن آن غیرممکن است. و اگر کازان ، تاتارستان ، رئیس جمهور شایمیف با مشارکت آکولوف وارد این تجارت نمی شد ، هواپیما در آنجا باقی می ماند و بچه ها ناپدید می شدند. چون لحظه شادی او بود. و سالها بعد آن را داد پراهمیت. روزی که این رویداد 10 ساله شد، به نوعی با او در کریمه به پایان رسیدیم. و یادم می آید که چگونه صبح گفت: بله، این روز عالی است. جای تعجب است که در فیلم "قندهار" که همه وقایع به تفصیل شرح داده شده است، نقش آکولوف و در کل تاتارستان به هیچ وجه نشان داده نمی شود. من به این نکته توجه کردم و افراد جدی هم متوجه می شوند. اما حقایق باقی خواهند ماند، تاریخ همه چیز را در جای خود قرار خواهد داد.